Nano-Cosmos

Elk wezen meet de proporties van het universum af naar zijn eigen omvang. Voordat standaardmaten ingevoerd werden, maten mensen de wereld met duim, hand, onderarm en passen. Hoe kleiner het wezen, hoe groter de wereld.

Nu zal het zo’n klein wezen waarschijnlijk vierkant worst wezen, maar mensen kunnen zich een voorstelling maken van het verschil in proporties. Die nemen de wereld waar door de zintuigen van dat schepsel, terwijl ze zich bewust blijven van hun eigen verhoudingen tot hun omgeving. Dat kan aanleiding geven tot vertekeningen in het perspectief op de wereld die de geest doen stotteren en stuiteren, inkrimpen en dan weer uitzetten als een ballon op kosmische schaal.

Dat was ook het uitgangspunt van ‘Fantastic Voyage’, de film uit 1966 waarin een onderzeeër met bemanning verkleind wordt tot minuscule proporties en geïnjecteerd wordt in de bloedbaan van een man. Iets dergelijks heeft de Frans-Canadese componiste Ana Dall’Ara-Majek voor ogen gehad met de stukken op ‘Nano-Cosmos’.

De vijf stukken zijn genoemd naar minieme levensvormen. Zo richt ze zich op een kolonie bacillen en een springstaart met de omvang van een pixel. Het concept roept herinneringen op aan de cd ‘Azoic Zone’, die Francisco López in 1993 samenstelde. De muziek verbeeldde wat je zou kunnen aantreffen op een diepte in de oceanen waar nauwelijks nog leven voortkomt. Zo wekt ook de Canadese de suggestie van een universum op een schaal die ingrijpend verschilt van de menselijke maat.

Nu kun je de vijf stukken beluisteren alsof ze niet meer zijn dan elektro-akoestische composities, maar dan ontneem je jezelf het plezier van het betreden van een wereld waar alles afwijkt van wat je kent, zoals het gruizig tegen elkaar aanschuren van een kolonie bacteriën in een permanente staat van vermenigvuldiging. Dit is werkelijk een film voor de oren.

tekst:
René van Peer
beeld:
Ana_DallAra-Majek_Nano-Cosmos
geplaatst:
ma 20 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!