Nachtkarkassen

Twee jaar geleden zette Sebastien Crusener ons op een aangenaam ‘Dwaalspoor’ met een opname van een treinreis, en thans koppelt hij zijn veldopnames aan de dreunende gitaarmanipulaties van Glenn Dick (Find Hope In Darkness). ‘Nachtkarkassen’ wordt als één trip van tweeënveertig minuten geconsumeerd, ook al geven de makers vier aparte delen mee. Door de keuze voor het Nederlands en poëtische titelmystiek (‘Maanschram’, of ‘En Het Bloedde Stille’) verzekert Klankdal zich van een eigen identiteit. En dat is ook bittere noodzaak in een genre waar er ’s nachts heel wat concurrenten ronddwalen, die hun gitaren graag breed laten uitwaaieren in het ijle universum van bewerkte feedback en field recordings. Puur kwalitatief gezien, verdient Klankdal zeker zijn plaats in deze drone scene, en de veertig cassettes (of download) zullen snel omarmd worden door de melodieuze dreunliefhebber. Het artwork is een onaangename confrontatie met Vergankelijkheid. Zelfs in een levenloze houding en gedumpt aan een bosrand, ziet het nachtkarkas van Klankdal er stukken beter uit dan het onze. Ook BARST mediteert op melodieuze dreuntapijten, maar het instrumentarium is rijker en er wordt al eens over (of dwars door) het muurtje naar andere genres gelonkt. Zo wordt geen geheim gemaakt van enige rituele aspiraties: er is de knappe mythische hoes, opzwepende percussie, en dit album kreeg zijn vuurdoop in een Brugse kerk. Hoewel ‘Abyss’ en ‘Ascend’ voor twee versies van dezelfde song moeten doorgaan, zijn ze verschillend genoeg om ons elk een halfuurtje te boeien. De b-zijde verrast bijvoorbeeld met traditionelere structuren en bezwerende vocalen, vooraleer ritueel getrommel opstijgt tot een drone het licht dooft. Wanneer je dit leest, zijn de vijftig cassettes al uitverkocht, maar je kan ‘Downfall’ nog digitaal aanschaffen via Bandcamp. Uiteraard behoren we niet tot de doelgroep, maar aan de exploten van Jan D’Hooghe (ex-Vive La Fête, Implant, en 32Crash) hebben we nog niet zoveel plezier beleefd. Daar komt verandering in met dit kleinood, dat verpakt lijkt in het fotoalbum van een luie tuinman. Met slechts één modulaire synthesizer en een cimbaal als klankbron, maakt D’hooghe twee composities van twintig minuten. Vooral ‘Orka’ is een bijzonder geslaagd mengsel van synthetische watereffecten, Karlheinz Stockhausen, en de kosmische experimenten van de Berlijnse School (in het bijzonder Klaus Schulze). Als alle eigenaars van deze cassette samenkomen (ongetwijfeld een fotogeniek zooitje), kunnen ze een integrale partituur naspelen. Want D’Hooghe heeft zijn compositieschema, op millimeterpapier, in drieëndertig stukjes van vijfenzestig vierkante centimeter geknipt, en over de hele oplage verspreid.

tekst:
Peter Vercauteren
beeld:
Klankdal_Nachtkarkassen
geplaatst:
wo 19 dec 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!