Myth 1: A Last Dance For The Things We Love

The Eye Of Time ziet het groots. De Fransman Marc Euvrie is de man achter The Eye Of Time, waarmee hij het idee heeft opgevat een trilogie uit te brengen. ‘Myth 1: A Last Dance For The Things We Love’ opent de reeks en zal worden gevolgd door ‘Myth II: A Need To Survive’ en ‘Myth III: The Final Chapter’. Euvrie leerde piano spelen toen hij negen was, studeerde vanaf zijn vijftiende cello en componeerde toen al zijn eerste stukken. Daarna speelde hij in diverse bands alvorens de voorkeur te geven om solo aan de slag te gaan en aan het persoonlijk reflecteren te slaan. Na een vijftal albums (waarvan twee en een compilatie van vroeg werk op Denovali) vindt hij het nu tijd om terug te kijken en een soort synthese te maken van wat hij tot nu toe heeft bereikt. Daarmee reflecteert hij niet alleen op zichzelf, maar ook op zijn gecomponeerde werk. Euvrie maakte het album opnieuw helemaal in zijn eentje, weg van huis en in een periode van familiale strubbelingen. De introspectieve klanken, voornamelijk piano en cello, domineren de zes nummers die minimalistisch focussen op rust en eenzaamheid. De sfeer is afstandelijk, en al lijken sommige motiefjes vrolijk, de onderliggende toon is dat niet. ‘Myth I’ maakt alvast benieuwd naar de twee opvolgers, waarin hopelijk voor Euvrie wat sprankeltjes hoop de grimmigheid binnen sijpelen. Franz Kirmann is ook al een Fransman, al is hij ondertussen naar Londen verhuisd. De producer is toe aan zijn derde plaat, de tweede voor Denovali. Maar hij heeft een behoorlijke muzikale bocht genomen. ‘Random Access Memories’ (2010) en ‘Meridians’ (2014) leunden op dromerige, nostalgisch aandoende elektronica. Daar is op ‘Elysian Park’ maar weinig meer van te merken. De plaat, veertien nummers, schiet alle kanten op en doet een gooi richting experimentele elektronica waarbij de dansbaarheid werd herleid tot nul, ritmes en melodieën meestal ver zijn te zoeken en de klemtoon ligt op wat Kirmann ‘environmental noemt. De inspiratie haalde hij enerzijds uit de roman ‘La Possibilité D’Une Île’) van Michel Houellebecq en een installatieproject van de Berlijnse kunststudio Zeitguised uit 2012. Het geheel doet wat denken aan het vroege werk van Aphex Twin, een beetje zotjes, een beetje tegendraads, een beetje kraakjes en plots een stem en bij momenten ondoorgrondelijk, geen touw aan vast te knopen maar intrigerend van de eerste tot de laatste noot. Het moet niet altijd gemakkelijk te verteren zijn.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
TheEyeOfTime_Myth1ALastDanceFor
geplaatst:
wo 9 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!