Mysterium Tremendum

Het debuut van het Canadese Oureboros (‘Dreaming In Earth, Dissolving In Light’) wist vijf jaar geleden al te overtuigen door op een slimme manier dark ambient, avant-garde, shoegaze, drones en zelfs black metal samen te brengen. Op ‘Mysterium Tremendum’ doet Oureborus dit fijntjes over, zonder evenwel in herhaling te vallen. Er wordt immers gespeeld met diverse muzikale invloeden. Met wat goede wil kan ‘Born In Blood’ bijvoorbeeld weggezet worden als free jazz. Gezien de improvisatorische aanpak waarmee dit album tot stand kwam, mag dat zeker niet verbazen. Oureboros bestaat nog steeds uit Rich Oddie en Aron ‘Tnon’ West (die we beiden kennen van Orphx), maar ook hier werden enkele extra kompanen aan boord gehesen: de Schot Norman Shaw (gitaar) en Paul Hogeterp op lap steel gitaar en viool. De grondlaag van ‘Mysterium Tremendum’ is zonder meer (dark) ambient, maar dat is slechts het vertrekpunt. Het gebruik van gitaren (die dit keer wél klinken als gitaren en als dusdanig herkenbaar zijn) stuwt de sound naar andere gebieden, zoals bijvoorbeeld in ‘Under The Black Sun’ dat de atmosfeer oproept van wat het Franse duo Hint destijds liet horen op ‘100% White Puzzle’. De epische titeltrack combineert de power van Fear Falls Burning of Jesu met de droomdrones van Troum en Stars Of The Lid. Nog meer dan op de voorganger ligt de nadruk op ritmes en percussie; en wordt de industriële achtergrond van Oureboros in de verf gezet: door de trage metaalslagen in ‘Anja’ komt de invloed van Z’EV om te hoek kijken. Al die invloeden en invalshoeken zorgen voor een overtuigend en beklijvend album. Meta Meat is alleen maar in naam een nieuwkomer want achter dit nieuwe project schuilen twee welklinkende namen: Phil Von (Von Magnet) en Hugues Villette (2kilos &More). Bij Meta Meat draait alles naar eigen zeggen om het fysieke, vandaar ook dat vlees in de projectnaam. De eerste smijt (als vanouds) zijn lichaam in de strijd -net als bij Von Magnet stampt hij met de voeten bijvoorbeeld- terwijl Villette drums, (metaal)percussie en beats voor zijn rekening neemt. Stuwende ritmes en frenetieke percussie zijn de basis waarop synths, samples en machines verder bouwen. In zijn totaliteit zigzagt ‘Metameat’ tussen IDM, industrial en EBMlight. Exotische geluiden (zoals de Oosterse fluit in ‘Backstitch’ of het bezwerende ‘Behaviour’) moeten het geheel aan de kook brengen. Dat wil helaas niet altijd even goed lukken. Flauw en inwisselbaar zijn de stukken waar wordt gekozen voor doorsnee, richtingloze IDM zoals in ‘Deepen’. Echt opzwepend zijn uitsluitend die tracks waar de soundscapes worden gelaten voor wat ze zijn en de ritmes een plaats op het voorplan krijgen. Hier wordt dat fysieke pas echt tastbaar. ‘Erotomechaniks’ suggereert het verbond tussen erotiek en machines, maar op deel twee horen we de facto een dark ambient-verhaal dat al eerder én beter werd verteld. Ruim tien jaar na hun eerste samenwerking trekken Coph Nia (de Zweed Mikael Aldén) en Mindspawn (de Amerikaan Gene Williams) opnieuw samen de duisternis in. Vreemd genoeg zijn sensualiteit of verlangen héél ver weg. We horen louter kille soundscapes, netjes in de pas met het oudere werk van Lustmord. Stilte neemt een belangrijke plaats in en dat dwingt tot geconcentreerd luisteren, maar precies daarvoor valt het album door de mand. Niet omdat het slecht is, wel omdat het simpelweg niet spannend genoeg en allemaal te voorspelbaar is. Aan clichés jammer genoeg geen gebrek.

tekst:
Serge De Pauw
beeld:
Oureboros_Mysterium_Tremendu
geplaatst:
ma 14 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!