Mykki Blanco is een blijver. En dat bewijst hij door dit jaar af te sluiten met zijn debuut ‘Mykki’. De gender-bending rebel beweert ondanks het hiphop-geluid een punk -en riot grrl-achtergrond te hebben. Niet hoorbaar op de plaat, wel zichtbaar in zijn attitude en verhalen. Mykki Blanco zingt verhalen over sociale outcasts. Een wereldje waartoe hij, homo, gekleurd en hiv-positief ook behoort. Zijn verhalen vertelt hij het liefst over hiphopbeats heen, het enige genre dat hij ideaal acht om iets te vertellen. Een genre dat dat ooit als functie had. Hoewel je ‘Mykki’ bezwaarlijk een pure hiphop-plaat noemen kunt. De rhymes vallen in gesproken melodielijnen. Bassen grollen diep, in simpele ritmes. Songs breken als puzzelstukjes. De uitgekiende klanken van producer Woodkid op ‘You Don’t Know Me’, ‘My Nene’ of ‘Highschool Never Ends’ brengen de meest melodieuze Mykki Blanco aan de oppervlakte. Het zijn ook muzikaal de meest uitgedachte en afgewerkte songs. Het doet de plaat duelleren tussen ruw en gepolijst. Net als Blanco en zijn wereldje. Het is dat tikje extra, dat het lef en de woorden van de verhalen extra onderlijnt. Iemand een tekstboekje? Hoedanook, ‘Mykki’ is een muzikaal divers pretpakket dat het gevoel, de opzwependheid van een Mykki Blanco-liveshow weet te vatten. Perfect kan niet, daarvoor heb je de flamboyante uitstraling van de man nodig. Trouwens, zijn podiumnaam, die heeft ie netjes geleend van Lil’ Kims’ ‘I Am Kimmy Blanco’. Puzzelstukjes.
