Geen kat die zich de eerste 7inch van Bernthøler kan herinneren, namelijk ‘Japanese Garden’ uit 1982. De tweede daarentegen heeft al lang de cultstatus achter zich gelaten. ‘My Suitor’, dat een jaar later verscheen, is namelijk uitgegroeid tot een klassieker in het collectieve geheugen van de Belgische popmuziek uit de jaren 1980 – gemeenzaam Belpop geheten. Een jaar na de initiële release werd het nummer in een langere versie, met het coda ‘Pardon Up Here’, op een 12inch gezet. Niemand minder dan Wim Mertens (Soft Verdict) was verantwoordelijk voor dat arrangement. John Peel pikte het nummer vervolgens op, de single werd een culthit in Europa (met meer dan 10000 verkochte stuks) en een grote toekomst leek te zijn weggelegd voor zangeres Drita Kotaji, Simon Rigot (gitaar, synth), Manuel Poutte (idem) en bassist Pol Fourmois. Het werd echter niets want medio 1985 kwam Bernthøler tot een end. En dan werd het stil. Tot in 1999 toen Studio Brussel een heus coverproject lanceerde voor ‘My Suitor’. In 2004 bracht LTM een compilatiecd uit (‘Merry Lines In The Sky’) met daarop vijftien tracks en drie video’s. (In 1997 bracht Rigot in eigen beheer een gelimiteerde cd-r uit met daarop niet minder dan 19 nummers.) Drita Kotaji leek haar buik vol hebben van muziek en het daarmee verbonden circus, maar zou nadien toch opduiken aan de zijde van onder andere Hector Zazou en Harold Budd. Op de schattenzolder van de Belpop valt altijd wel iets te rapen en vinyl is momenteel hipper dan ooit, vandaar dat Starman nu op de proppen komt met een verzorgde lp met daarop naast de regulier verschenen nummers ook een selectie van demomateriaal dat nooit eerder op vinyl werd geperst. Bernthøler staat anno 2015 nog steeds voor een subtiele, stijlvolle, maar jammer genoeg ook incoherente mix van soulvolle (synth)pop, folk, jazz, bossa nova en mysterieuze new/cold wave. De breekbare stem van Kotaji en een charmant accent dat haar Albanese roots niet kon verloochenen zijn verder kenmerkend voor het redelijk unieke groepsgeluid. Bernthøler had dan ook destijds zo op Les Disques du Crépuscule gekund. Opvallend: de tijd is mild geweest voor Bernthøler: het geluid van de twaalf nummers klinkt namelijk nergens echt gedateerd. Niet dat de resterende elf ook maar in de buurt komen van ‘My Suitor’. Daarvoor steken eentonigheid en eenvormigheid helaas iets te vaak de kop op. Als curiosum niettemin alweer een interessante zet van Felix Huybrechts en zijn Starman Records.
