Muziek als een machete

BRDCST 2019 bracht naar goede gewoonte een verscheiden geluid naar Brussel. Het ontdekkingsfestival is niet te schuw om genres, geuren en smaken in de auditieve mixer te gooien en zo een smaakvolle geluidscocktail te presenteren. De vierde editie deed het met een minder uitgebreid programma dan in 2018, maar dat kwam BRDSCT juist ten goede.

BRDCST bevestigde met deze editie nog maar eens de rol van stads- en ontdekkingsfestival, en slaat daarmee een brug tussen het doorsnee AB-publiek en de experimentele concertganger. Naast de eigen zalen werden onder andere Bonnefooi, Beursschouwburg en Café Central ingelijfd in het programma.  

Punkpoëzie

Hannah Silva bewees ons dat je een avondje uit best kan beginnen met een stevig potje poëzie. De Britse stem- en geluidsartieste ontving ons in de intieme setting van de AB Salon met haar ritmisch prevelende poëzie. Vorig jaar presenteerde ze haar debuutplaat ‘Talk in a bit’ dat op instrumentale ondersteuning en stembewerkingen berust. In de AB stond ze er moederziel alleen voor, maar met een gezonde dosis vastberadenheid. Naast de begeleidende leegte versierde ze het geluidsruim met kleine rinkelende belletjes, die ze al schrapend naar zich toe trok.

Trage, onregelmatige percussie klonk als een overslaande hartslag. Aan een sneltempo en in herhalend mantra dichtte ze over een rukbeurt gevende, smalltalkende vrouw gekleed in een kogelvrij vest in Berlijn. Aan een ijl tempo wisselde ze haar ritmiek af terwijl haar stem strak werd gehanteerd als een machete. Toch schrok die vurigheid niet af, maar voel je je juist aangetrokken tot Silva. Met zachte, bijna lieflijke stem, bedankte de Britse iedereen nog om het niet over de Brexit te hebben, ‘It’s very polite’ voegde ze eraan toe.

©Michelle Geerardyn Khalab
Khalab ©Michelle Geerardyn

Vervolgens ploegden we ons een weg naar de Italiaanse Khalab presents ‘Black Noise 2084’. Ondanks wat de naam doet vermoeden was het niet de avant-première van de recentste Ridley Scott en Spike Lee samenwerking. Wel is het Khalabs laatste album waarvoor hij in de archieven van het Afrika Museum in Tervuren dook, op zoek naar samples. Afrikaanse geluiden en rammelde percussie vormden de rode draad in Khalab zijn set. Global sounds, jazz en techno gonsden luid door de zaal. Een enkele ziel durfde al eens een danspas zetten. Misschien omdat de muziek toch soms iets te droog overkwam en wat muzikaliteit miste, dat die dansers in de minderheid waren. Nummers voelden bij momenten aan als lege kamers, met droge korte echo’s. Afrikaans klinkende synths en hevig ritmische tapijten zijn nochtans meestal wel een goede formule om in beweging te komen. Volgende keer beter.

Wil je meer lezen over artiesten als Black Midi, Amnesia Scanner of Blanck Mass? Neem nu een jaarabonnement op Gonzo (circus) en ontvang een welkomstgeschenk!

De Zweeds Toxe speelde al enkele keren in Brussel. Wij herinneren ons een hypnotiserend, en zwaar uitgesponnen ambient set in de Horta galerij, naast Brussel Centraal, waar ze ons volledig inpalmde. In de AB Club speelde ze een kat-en-muis spel met haar eigen nummers. Ze vertraagde en versnelde haar beats, waardoor ze veel ruimte creëerde. Haar wendingen en structuren klonken verrassend. House transformeerde gestaag naar breakbeats en zelfs wat jungle-achtige sferen. We konden er niet aan uit geraken of ze nu een dj-set speelde of dat er een live element in verstopt was. Hoe dan ook werkte ze goed met de ruimte tussen de nummers. Soms bleef haar muziek iets te veel aan de oppervlakte doordat ze nergens naar toe leek te werken. Geen enkele ontlading of climax kwam tot voltooing, waardoor je op je honger bleef zitten.

Gemutileerde pop

Amnesia Scanner ontpopte zich tot dé BRDCST artiest als het van ons afhangt. Experimentele elektronica en gemutileerde pop gaan hand in hand op dit festival en zorgen dat iedereen op het muziekliefhebbersspectrum aan zijn trekken komt. De kracht van het Finse duo zit in het toegankelijk maken van het genre. Het Finse duo bracht een destructieve set doorspekt met donderende bassen. Die bassen in combinatie met de hyperkinetische lichtflitsen, zorgden ervoor dat Amnesia Scanner zich met gemak kon meten aan dondergod Thor. Wanneer schreeuwende vocals werden toegevoegd aan het geluidspalet, sloop een spontane Death Grips vergelijking ons hoofd binnen. Toch zagen we veel aanwezigen die niet direct bij het profiel van de gemiddelde experimentele concertganger past. Juist dat is de kracht van BRDCST en dat had Amnesia Scanner goed begrepen.

De nacht op waardige wijze afsluiten deden we met de nachtprogrammatie in Beursschouwburg. Aïscha Devi stelde teleur, haar stem en geluid konden slechts tien minuten bekoren totdat we resoluut richting bar stapten om pas na haar set de zaal weer te betreden. Gelukkig kon lokale dj Crat de dansvloer rechttrekken met zijn strakke mix van breakbeats, techno, hardcore en avant-gardistische clubgeluiden.

Cowboys en Rorschachtesten

Zaterdagavond lokten Black Midi en Blanck Mass ons achtereenvolgend naar de AB Club. Black Midi, de band die al een poosje alle voorpagina’s van de internationale muziekpers siert. De AB Club stond stampvol, tot en met de deur die open stond om nieuwsgierigen toch een glimp van Black Midi te laten opvangen. Het Londense viertal kwam het podium op getooid in cowboyhoeden en bijpassende poncho’s op de tonen van Kelly Clarksons ‘Since U Been Gone’. Alsof we aanwezig waren op een talentenshow van een lokale middelbare school. Wanneer de eerste (eigen) noten worden ingezet wordt dit snel ontkracht. Het virtuoze spel van Black Midi staat er, maar wordt extra kracht bijgezet door het drumspel. Retestrak noemen ze zoiets.

Plotse uitbarstingen van energie zorgen ervoor dat het publiek mee en vooral alert blijft. De twee gitaristen en bassist hadden elke een eigen microfoon voor zich staan, met elk een volledig andere manier van zingen; schreeuwerig, binnensmonds, dromerig. Eindigen deden ze met ‘She Moves With A Purpose’. Het mysterieuze imago dat Black Midi momenteel uitspeelt kon uiteindelijk maar gedeeltelijk worden waargemaakt, misschien juist omdat het verhaal zo aangedikt is.

© Francis Vanhee Blanck Mass
Blanck Mass © Francis Vanhee

Blanck Mass serveerde na Black Midi een portie overweldigende drone met het maximalisme van een Michael Bay-film. Een bedrukkende zwaarte werd met een trechter door je oorschelpen geramd. De constante epileptische en gespiegelde visuals hadden iets weg van een rorschachtest. Bij het aanhalen van de eerste synths van ‘Please’ klonk een golf van instemmend enthousiasme door de zaal, een bescheiden hitje noemen we zoiets. Schurende distortion en duisternis bleven de volle anderhalf uur aanwezig. Wanneer Blanck Mass naar het einde toe een afslag nam weg van elektronica en richting ruige gitaren, konden we een zichtbaar plezier waarnemen bij de Britse artiest. Eigenlijk is de muziek van Blanck Mass een soort metal in elektronica jasje. De laatst tien minuten was de zaal al redelijk leeggelopen en benutte hij dat uitgedunde publiek om de noise-toer op te gaan. Misschien is jezelf anderhalf uur lang onderdompelen in Blanck Mass gewoon een beetje te lang.

tekst:
FlorianStrik
beeld:
%C2%A9Michelle-Geerardyn-Khalab
geplaatst:
wo 10 apr 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!