Als je de naam William Eggleston intikt in een zoekmachine, kom je onmiddellijk uit bij een fotograaf. Het lijkt merkwaardig dat de man achter het album ‘Musik’ en deze fotograaf, die in Chelsea Hotel resideerde en in de kringen rond Andy Warhol verkeerde, een en dezelfde persoon zijn. Het album bestaat grotendeels uit ongetitelde improvisaties op een Korg synthesizer die hij meer dan dertig jaar geleden vastlegde op floppy discs. De volledige collectie omvat negenenveertig schijfjes, alles bij elkaar zestig uur muziek. Die zijn nu allemaal omgezet naar meer gangbare media, blijkbaar met het oog op toekomstige uitgaven. Wat mij betreft hadden ze zich die moeite kunnen besparen. Het is veelzeggend dat een van de weinige nummers mét een titel afkomstig is uit een negentiende-eeuwse opera van het duo Gilbert en Sullivan. De muziek van Eggleston klinkt alsof die een eeuw of meer geleden bedacht is. En hij is beslist geen briljant toetsenspeler. Al klinkt het allemaal wel een beetje mal en scheef, uit die Korg. Als fotograaf was hij ongetwijfeld een voorloper. In zijn muziek loopt hij helaas nogal achter.
