‘Does Humor Belong In Music?’, luidt de titel van een in 1996 uitgegeven live-album van Frank Zappa. Deze vraag spookt al eeuwen rond de ideologie van de westerse muziek, waar de concrete, betekenisloze muziek hoog in aanzien staat. Sinds Plato schreef over het verband tussen aardse tonen en de ideële wereld wordt er wantrouwig naar associatieve, figuratieve muziek gekeken. Iedere inhoudelijke toevoeging, zeker de humor, is immers een verstoring van een hemelse orde en hoort niet thuis in een hogere kunstvorm. David Shrigley lijkt zich niet concreet uit te willen spreken over deze klassieke, musicologische kwestie en heeft er dan ook geen probleem mee om op zijn nieuwe album ‘Music And Words’ de lachers op de hand te krijgen. Voor wie deze Schotse absurdist niet kent, is het misschien even wennen om ondergedompeld te worden in diens vulgaire jargon. Er wordt tekstueel aardig wat gepoept, geplast, gegeten en gevloekt. Dit alles onder muzikale begeleiding van de eveneens Schotse Malcolm Middleton, bekend onder eigen naam, maar meer nog door zijn bijdrage aan de misantropische band Arab Strap. Met gitaar, loopmachines en elektronica betaalt hij Shrigley vrij bescheiden terug voor ‘eerdere verdiensten’. Shrigley heeft met tekeningen, boeken en animaties al flink wat galeries, theaters en podia binnen weten te dringen. Als toevoeging op zijn in alle media omgezette wereldvisie is ‘Music And Words’ een vermakelijk kleinood, maar het album voegt er niet veel nieuws aan toe. Zoals sommige grappen te lang kunnen doorgaan, doen enkele liedjes dat hier ook. De vraag of humor thuis hoort in muziek, doet er niet meer zoveel toe als er dan niet meer gelachen wordt.
