Multicoloured Shadows

Philippe Petit zit dertig jaar in de muziek en dat vraagt om een specifieke aanpak. Hij runt Pandemonium Records (Condense, Drive Blind, Portobello Bones, Unsane) én BiP_HOp (Spaceheads, Twine, Scanner, Bip-Hop Generation compilaties) en maakte zelf muziek met onder meer Lydia Lunch, Eugene S. Robinson, Jad Fair, Ron Anderson en Murcof. We zijn verre van volledig en we mogen zeker niet vergeten dat hij ook solo behoorlijk wat interessante tot zeer interessante platen heeft gemaakt. Daarbij slaagt hij er elke keer in weer iets anders of nieuws te proberen. De man houdt niet van herhaling, maar stelt zichzelf voortdurend voor uitdagingen. In vroeger jaren maakte hij vooral furore als deejay met een hoek af, en dat zet hij in het digitale tijdperk verder. De oneindige mogelijkheden van computers laten hem toe om de gebruikte instrumenten, waarvan vele ontworpen door Yuri Landman, slechts hier en daar als zodanig te laten herkennen. Petit houdt ervan laag op laag te leggen, de basisinstrumenten of -klanken dusdanig in te bedden, te vervormen, te veranderen, te confronteren met compleet andere klanken, dat alleen maar ietwat vervreemdende soundscapes overblijven die dwingen tot aandachtig luisteren. Diep verscholen in de ietwat psychedelisch aandoende sfeer heeft Petit enige danspasjes en shoegaze-elementen geïntegreerd. Hij springt eigenlijk voortdurend van de hak op de tak, met hier en daar een herkenbaar gebruik van een cimbaal, een gitaar of door kazoo vervormde stem. Die momenten zijn echter schaars en worden vakkundig geïmplementeerd in een soort luisterspel, opgedeeld in vier lange hoofdstukken, in vele laagjes die het verhaal boeiend en verward tegelijk maken.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
PhilippePetit_MulticolouredShado
geplaatst:
di 27 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!