Rechtstreeks uit Madrid, resident-deejay in het Berlijnse Tresor en met ‘Mugako’ nu ook sfeermaker bij Semantica. J.C. (Jose Cabrera)brengt op ‘Mugako’ een onheilspellende en kale techno-trip die varieert tussen verwarrend ongemak en spartaanse ritmes. Verbazend en fantastisch. Het zijn woorden die bijna steeds terugkomen wanneer een Spanjaard zich aan techno waagt. Stompend en afgeknot, experimenteel en rijkelijk gevuld met sonische dwarrelstukjes. Het is een eindeloos balanceren tussen vertier en angst. Het is chaos zaaien op het met gemanipuleerde en onverstaanbare stemflarden gevulde ‘Sendia’; het is flirten met politieke standpunten op ‘Apodaka’ en het is vooral het ongeloof in beterschap op stevige ritmes gezet. Spanje kreunt nog steeds en dat hoor je op ‘Mugako’. Moderne grootstadblues. Dreigend en zwaar. Met een hedonistische kantje. Het laatste feest voor de rebellie dat als een etterende steenpuist openbarst. Een hypnotiserende cadans op het stuwende ‘Bixi’. Je oeverloos overgeven aan de pompende tijdbom in ‘Eniatz’. Een ritme dat leidt, terwijl het andere afleidt. Dansen op ritmes die niet duidelijk bestaan. Als een tijdelijke verslaving, een enkeltje voor de nacht. Twijfelen tussen hoofd en benen. Om dan uiteindelijk op ‘Ixtaso’ de ultieme extase te bereiken. Om ter hardst. Krachtig en rauw. Als een nimmer aflatend zwaar onweer waarbij alles diepzwart kleurt en enkel staren nog soelaas brengt terwijl de krachtpatsers bruut tekeer gaan. Vernield en uitgeput op ‘Hator’ tot de noise-lustende afsluiter ‘Mairo’ alles verweesd achterlaat. De strijd gestreden. Even dan. ‘Mugako’ is rauw en bruut. Absorberend, verleidelijk en dansbaar. Maar tegelijkertijd ook een dystopie in klank gevat. Minder hermetisch dan zijn landgenoten doen. Misschien is er uiteindelijk dan toch een sprankeltje hoop.
