Twee jaar geleden was hij daar plots: Gonjasufi, het nieuwe, zorgvuldig in de markt gezette goudhaantje van Warp. A Sufi And A Killer muzikaal vooral op het conto van Gaslamp Killer te schrijven – was één lange aaneenschakeling van abstracte beats en gecratedigde exotica. Ook The Caliphs Tea Party, de remix-plaat met goed volk als Oneohtrix Point Never, Broadcast & The Focus Group en Bibio, bevatte een aantal zeer aardige tracks. Ondertussen zagen we Sumach Ecks wél twee keer een schabouwelijk concert geven, waarbij hij er de tweede keer (in het Antwerpse Trix) zelfs in slaagde om al tijdens het eerste nummer ruzie te hebben met het bijna voltallige publiek.
MU.ZZ.LE tien songs, vierentwintig minuten – is, laat ons maar met de deur in huis vallen, een tegenvaller. Wég de beklijvende songs in mooie lofi producties, enter halfbakken, ruw geproduceerde songschetsen. Opener White Picket Fence is exemplarisch meer dan een sfeertje krijgen we niet. Een paar vertraagde elektrische pianoakkoorden die twee minuten lang herhaald worden, een halfbakken triphopbeat, daar moeten we het mee doen. Op Feedin Birds is het meteen wéér van dattum: in dikke lagen dekens gewikkelde triphopbeats, een door een fuzzpedaal gedraaide stem en een galmbad dat waarschijnlijk een geladen sfeer moet suggereren.
Een paar schamele lichtpuntjes bewijzen dat Ecks het nog wel kàn. Nikels en Dimes is een uitstekend nummer in een blikken trom-productie die met een beetje goede wil van een jonge DJ Shadow had kunnen zijn. Ook The Blame is nog best verteerbaar: Ecks op zijn meest melancholisch, over een wollig synth-tapijt en een slowmotion funkbeat die in en uit de song schuift.
De kracht van A Sufi And A Killer zat m in Ecks songs, maar zeker evenzeer in de producties van Gaslamp Killer en Flying Lotus. Waarop Warp wacht om de teugels stevig aan te halen is ons een raadsel een talent als Gonjasufi mag geen enkele platenfirma verloren laten gaan. Als Ecks op dit pad verder gaat, kraait er binnen twee jaar geen kat meer naar hem.
