Mu.zz.le

Een man van makkelijke plaatjes zal Gonjasufi wel nooit worden. Ook op ‘Mu.zz.le’, opvolger van ‘A Sufi And A Killer’, uit Sumach Valentine zich ongegeneerd in politiek, sociaal en spiritueel opzicht. Het straatleven, overvloedige ganja, inzichten uit het soefisme: allemaal laten ze zich gelden op deze nog geen vijfentwintig minuten tellende ep. Daarbij tekende Gonjasufi, in verschil met zijn debuut, ook helemaal solo voor de productie: met Roland Space Echo kon hij zelf wel aan de slag. Muziek mag een beetje pijn doen volgens de man, en een persoonlijk moeilijke periode, voorafgaand aan deze plaat is evenmin vreemd aan het donkere resultaat. ‘White Picket Fence’ zoekt het meteen in de lage registers, twijfelend tussen desillusie en een bedrukte stemming. Korrelige lo-fi overheerst de hele plaat, ook in ‘Feedin’ Birds’ – beeldtaal voor het hebben van kinderen – met een vocale bijdrage van een dame die me erg doet denken aan Niobe. Psychedelisch, bluesy, hoekig en dubby: aan adjectieven ontbreekt het ‘Nikels And Dimes’ niet, maar voor mij is ‘Venom’ de creatieve piek: J Dilla meets Tikiman, loom en dampend. Wat rest, is gruizige dub en psycho hop, soms dromerig en slepend, dan weer lethargisch en versuft, met een occasionele sixties of seventies toets. Thematisch draait de plaat verder om het innerlijke spanningsveld tussen demonen en hoop, wat van deze ep een prijzenswaardig eerlijke, tegelijk ook erg individuele plaat maakt, die onvermijdelijk zal wieden in de schare fans die zijn debuut opleverde.

tekst:
Gonzo (circus)
beeld:
Gonjasufi_MUZZLE
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!