Mount Carmel

M. Grig studeerde etnografie, beschrijvende volkenkunde; en de methoden die hij daar leerde, past hij toe op zijn muziek: het verzamelen van ideeën, gevoelens en texturen, om die te combineren in de hoop verborgen patronen te ontdekken. ‘Mount Carmel’, zijn eerste voor het Amerikaanse ambient- en sound art-label 12K is een weerslag van die methode, toegepast op zijn eigen jeugdherinneringen. Grig heet eigenlijk Michael Grigoni. Vanwaar die inkorting weet ik niet, maar misschien vond de geboren en getogen Amerikaan zijn geboortenaam te Europees voor de muziek die hij maakt. Want naast een muzikale ondergrond zoals je die kan verwachten van een plaat op 12K, komen de instrumenten die Grigoni op ‘Mount Carmel’ gebruikt uit een hele andere traditie. De eerste luisterbeurten waren dan ook een curieus soort ervaring. De droney texturen klinken honderd procent als vertrouwde ‘organische ambient’ in de geest van Marcus Fischer en Taylor Deupree. Tegelijk vuurden er door het gebruik van dobro, lap en pedal steel, met hun onmiskenbare klank en inflecties, neuronen in een heel ander deel van mijn brein – het deel waar de verzamelde Americana doorgaans prettig in coma liggen. Een persoonlijke tekortkoming van de recensent, want ‘Mount Carmel’ is een verzameling mooie en tere schetsen van herinneringen aan wat zo te horen een gelukkige jeugd was. Het heeft wel iets van ‘Wood, Winter, Hollow’, Deupree’s plaat met Seaworthy, getransporteerd van de Pacific North West naar de warme heuvels van Californië. Soms valt de ambient backing bijna helemaal weg, waardoor alleen de dromerige, vrije verkenningen van de snaarinstrumenten overblijven. Warm, vluchtig en persoonlijk.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
M_Grig_Mount_Carmel
geplaatst:
wo 16 feb 2022

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!