Het was in de jaren 1950 en 1960 gebruikelijk dat jazzmusici terugkeerden naar de plaatsen waar ze eerder al een album opnamen, om er vervolgens nog eentje vast te leggen en uit te brengen. Vaak waren dat plaatsen als The Village Vanguard, The Village Gate, Birdland, etc. Ook dit album is een vervolg, weliswaar op een album dat intussen al vijf jaar geleden verscheen, maar deze ‘Village’ is een studio in Kopenhagen. In die vijf jaar is drumster Michala Østergaard-Nielsen nog geen bekendheid geworden in onze contreien, al geldt ze in het Noorden wel als een onderschatte muzikante. Dit album, dat vooral gevuld wordt met compacte, vrij geïmproviseerde stukken (de meerderheid blijft onder de vier minuten hangen), zal daar vermoedelijk ook geen verandering in brengen, want het stelt haar niet centraal, en bovendien is het geen klassiek visitekaartje. Poëzie, instinct en textuurspel wegen zwaarder door dan techniek, hechte interactie en ritme. Dat hangt natuurlijk samen met de eerder zeldzame bezetting met twee trompetten (Kasper Tranberg en Per Jørgensen) en gitaar (Marc Ducret). De vier zetten eerder in op sfeerschepping en persoonlijke schetsen dan op compacte melodieën of duidelijke vraag- en antwoordspelletjes, en dat gebeurt vooral met dosering, subtiele verschuivingen en hier en daar gebruik van zang en stemeffecten (Jørgensen). Ducret laat hier vooral zijn zachtaardige kant horen, hanteert als vanouds het volumepedaal, contrasteert fraai met het trompetspel. De leider fungeert daarbij niet als muzikale scheidsrechter, maar ruggensteun, hier en daar fijntjes bijkleurend of in de weer met vrije accenten en omkadering. De energieke en/of grillige momenten zijn in de minderheid, waardoor dit vooral bestemd is voor oren die wat subtiliteit gewoon zijn, al zeggen de songtitels (‘The Guitarplayer’, ‘Beautiful Bells And Trumpet Dance’, ‘A Gentle Celebration’) eigen alles.
