More Nothing

Ze bestaan al van 2010, maar dit is hun debuutlangspeler. Het Deense all-girl trio heeft er dus zijn tijd voor genomen. Dan mag een mens altijd hopen dat het resultaat er ook naar mag zijn. Ze werden al door zowel The Kills als Chelsea Light Moving gevraagd om voor hen te openen tijdens hun tours, wat onze verwachtingen alleen maar aanzwengelt. Dat ze een sterke live-reputatie hebben en heel waarschijnlijk ook verdienen is te horen aan songs als de opener ‘To Heaven and Back’, dat begint als een song die op ‘Dirty’ van Sonic Youth had kunnen staan maar dan een meerstemmig refrein dropt dat dan meer naar de The Breeders refereert wat een mooi spanningsveld creëert. Het punky ‘Thank You’ heeft een smerige riff, krijsende zang en diepe droge drums en laat hun set live ongetwijfeld stomen. ‘Apoca’ die hierop direct volgt doet iets met old school doom en The Melvins wat normaal gezien op goedkeurend geknik resulteert bij ons maar hier wat te weinig om het lijf heeft om echt te boeien. De rest van de songs zijn rustiger van insteek. ‘Transcendent’ is een heerlijk donker nummer met een jankende gitaar en doffe ritmesectie. Dat kenmerkt die songs wel. Ze zijn rustiger maar hebben toch ook een beet. Soms wel met loszittende tanden. ‘Low life’ is zo’n song die nergens naartoe gaat of het moet naar de om de hoek loerende clichés zijn. ‘She’ is een nog grotere stinker, excuzes-moi le mot. Het is het zoeken van de band naar iets dieper gravende songs terwijl ze op hun best zijn als ze complexloos rocken. Zo is het hele stuk van song drie t.e.m. de achtste song een stuk dat op die twee benen hinkt. En dan val je soms eens op uw gezicht natuurlijk.

tekst:
Christophe Vanallemeersch
beeld:
BabyInVain_MoreNothing
geplaatst:
do 8 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!