Ashtoreth, alias Peter Verwimp heeft afgelopen winter niet stil gezeten. Het donkere en frisse weer waarvan menigeen een depressie oploopt, werkt bij de Antwerpenaar een beetje anders. Hij keert zich tot de goden, in dit geval Morana, een Baltische en Slavische godin die geassocieerd wordt met seizoensgebonden rituelen, gebaseerd op het idee van de dood en de wedergeboorte van de natuur. Het zijn meditaties over het gegeven Winter, zowel in de fysieke als metafysische betekenis. Hij zoekt naar betekenis en spitst zich toe op de dood, de leegte, mogelijkheden tot inkeer en herbronning. Een beetje als een sjamaan die door middel van meditatie het sacrale opzoekt. Verwimp doet dat door middel van het maken van muziek, waarin ambient, drones, hier en daar een jankende gitaarlijn of wat ritualistische zang, een hoofdrol opeisen. De zang, zeker in het bijna een half uur in beslag nemende sleutelstuk ‘Tymor’ is van een onwereldse, religieus aandoende schoonheid en ligt wat in de lijn van CHVE, om een geestesgenoot van Verwimp te vernoemen. ‘Morana’ is nog een stuk meer op atmosfeer gericht dan het vorige werk onder de noemer Ashtoreth. Het minimale en meditatieve neemt gedurende de vier nummers, samen goed voor een uur, volledig de overhand en stemt de luisteraar net als de maker tot nadenken over de essentiële dingen des levens.