Onder haar eigen naam bracht de Japanse, in Berlijn woonachtige Midori Hirano afgelopen september het ingetogen, licht weemoedige ‘Minor Planet’ uit. Wie dergelijke muziek verwachtte bij haar optreden tijdens het sound//vision-evenement tijdens het afgelopen International Film Festival Rotterdam, zal even zijn geschrokken. Ze bracht er onder haar artiestennaam MimiCof compromisloze, harde en soms snerpende elektronica ten gehore. Op de nieuweling ‘Moon Synch’ vindt MimiCof een midden: niet zo dromerig als haar vorige album, maar ook minder ongenuanceerd dan in Rotterdam. De Japanse is hier scherper en pittiger, maar trekt geen muur van noise op. De nummers op het album zijn gebaseerd op opnamen die ze maakte met een analoge Buchla-synthesizer tijdens haar residentie in de Elektronmusikstudion in Stockholm. Lagen van drones, loops en losse geluiden heeft ze opgebouwd tot sfeervolle, vaak wat donkere composities. Met de loops en combinaties van losse klanken creëert ze (poly)ritmes en kleine melodieën. ‘Dropping’, halverwege het album, is met repeterende pianoaanslagen, een eenvoudig melodielijntje, elektronische percussie en een brommende drone bijna dansbaar. ‘Parallel Roads’ heeft als basis een drone als van gitaar-feedback en een veelheid aan geluiden vormt –geen overduidelijke maar toch– patronen. De metalige ruis, het ritmisch tinkelen, de sissende klanken en donkere beat van ‘Yellow Town’ of de metalige melodielijn, het klepperende ritme en de raspende drone van ‘Spins’ maken deze nummers tot filmmuziek voor nachtelijke stadsbeelden. MimiCof neemt de luisteraar mee langs scherpe en zachte lijnen, langs trage en gejaagde scènes, door een nachtelijke stad met donkere blokken en opalen banen maanlicht.
