Moon Ate The Dark II

In GC#125 kon u al lezen hoe Sonic Pieces is uitgegroeid tot een vaste waarde die stilaan naar boven mag komen zodra de woorden Erased Tapes over de tong rollen. Het Berlijnse boetieklabel onder leiding van Monique Recknagel heeft met gestileerd minimalisme en strak design z’n eigen stekje verworven in een wildgroei van initiatieven voor de meerwaardezoeker in het stilaan overbevolkte hoekje van de minimale pianomuziek-met-elektronisch-randje. Het duo Anna Rose Carter en Christopher Brett Bailey wist in 2012 te overtuigen met een titelloze plaat die gracieus de grens tussen iel en comfortabel bewandelde. Op de vervolgplaat staat de piano nog steeds centraal, maar wordt de omgeving wel nadrukkelijker in de verf gezet. De instrumentatie lijkt wat voller, de elektronica schuift soms meer naar de voorgrond, met roterende ingrepen en indringende ruis die mee(r) de sfeer bepalen. In sommige stukken lijkt het nog altijd alsof Carters repetitief wentelende piano verpakt is in fluweel, maar er mag ook al eens een opgewekter passage (‘If Vanishing’) of momentje energie (‘Verse Porous Verse’) in. En toch blijft er ook voor de liefhebbers van dat pastorale mistgordijn nog voldoende om bij weg te mijmeren (‘hush-maker’). En dat laatste werkwoord vat het misschien ook wel mooi samen. Het duo maakt behaaglijke muziek, iets waarbij het fijn wegdromen is, maar ondanks de verschuiving is er soms te weinig spankracht en persoonlijkheid om het peloton van de sfeermakers te overstijgen. Goed, maar geen opmerkelijke nieuwe stap voor Moon Ate The Dark of Sonic Pieces.

tekst:
Guy Peters
beeld:
Moon_Ate_The_Dark_Moon_Ate_The_Dark_
geplaatst:
di 4 aug 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!