Monsters Exist

Na een eerste einde in 2004 en wederopstanding in 2012, gaf Orbital er in 2014 nog een keer de brui aan. Naar later bleek omdat de broertjes Hartnoll niet langer on speaking terms waren, maar als ze het aan creatieve uitputting hadden geweten, hadden we het ook geloofd.

Het voorlaatste album ‘Wonky’ was leuk, maar voor een band die ooit baanbrekende techno maakte voor zowel thuis, als op de dansvloer, als op het (rock)podium was dat eigenlijk niet genoeg. Inmiddels hebben de broers het weer bijgelegd, en maakten om dat te vieren ‘Monsters Exist’. En zo vrolijk als de twee inmiddels weer grappen en grollen in alle promotiefilmpjes, zo gaan ze ook vrolijk verder waar ze met ‘Wonky’ gebleven waren: mooi sound design, vette synths, niet te ingewikkelde nummers.

Filmische tracks worden afgewisseld met four to the floorbangers. De synth-partijen zijn naïef of meeslepend, met weinig er tussenin. De dansvloernummers zijn nog iets meer recht toe, recht aan dan op de vorige plaat. ‘P.H.U.K.’ is vrolijk en springerig in al zijn simpelheid, en ‘The Raid’ werkt doordat de dikke synthesizers het gewicht van de downtempo beat extra aanzetten, maar ‘Hoo Hoo Ha Ha’ (de titel spreekt boekdelen) is eigenlijk gewoon stompzinnig.

De thema’s en melodieën, die ik altijd een van de sterke punten van de band vond, zijn veel minder uitgewerkt dan vroeger, wat nummers als ‘Buried Deep Within’ en ‘Vision OnE’ instant vergetelijk maakt. Die ontwikkeling is al een paar platen gaande; nummers als ‘The Box’ of ‘Kein Trink Wasser’ zie ik ze dan ook niet meer maken. Het lijkt er op dat nieuwe Orbital-albums vooral een excuus zijn geworden om de band nog maar een keer live te gaan zien en lekker mee te schreeuwen met ‘Satan’.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
Orbital_MonstersExist
geplaatst:
do 30 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!