Vrienden muziekliefhebbers, het gaat helaas niet zo goed met de Tasmaanse Duivel. Niet alleen heeft het plaatselijke mensdom de slechte gewoonte om dit bedreigde roofbuideldier systematisch neer te knallen, bovendien wordt de populatie nog verder uitgedund door een besmettelijke vorm van kanker. Masami Akita, die ons de laatste jaren meer verrast met de beestige themakeuze dan met zijn muziek, doneert de opbrengst van deze live cd (Brisbane, 2012) aan wetenschappelijk onderzoek om deze situatie in te dijken. De oorspronkelijke metaalplaten en effectenpedalen zijn allang ingewisseld voor een laptop, maar het doet ons plezier dat het huwelijk tussen digitaal (uitwerking) en analoog (bronnen) op ‘MONOAkuma’ toch de sfeer oproept van de betere Merzbow soundscapes uit de jaren 1990. Geen pijnlijke oorboringen dus, maar een massief krioelende muur van geruis, gedreun, gesis, gecontroleerde feedback, en tegenspartelende elektronica. Eens je voldoende onderworpen bent, is er geen enkel probleem om de vijftig minuten niet alleen te ondergaan, maar er bovendien een aangenaam gevoel aan over te houden. Het volume hebben we natuurlijk dit keer zelf in de hand. We denken terug aan die keer in Brussel toen Merzbow letterlijk onze broekspijpen deed flapperen; en mijmeren dat we ook deze prima show graag aan den lijve hadden ondervonden.

Dit artikel verscheen eerder in GC #149.