Molar Wrench

‘Ghoul Whispers’, de opener van ‘Molar Wrench’, valt meteen met de deur in huis. Of met het huis in de stad, want Otto Kokke en Colin Webster gaan meteen verscheurend tekeer op hun saxofoons. Drummers René Aquarius en Callum Joshua Buckland worden net als effectentovenaar en stemleverancier Matt Cargill als het ware naar het tweede plan verwezen. Niet dat ze het lang laten duren, die overheersing. Al snel gaat ieder op zijn manier tekeer, waardoor er een pandemonium van heftige klanken wordt afgevuurd. De twee bands, die vorig jaar nog een single uitbrachten op God Unknown waar elk één kant kreeg toebedeeld, waren als het ware voorbestemd om samen een plaat te maken. Cargill, het enige constante lid van droners Sly & The Family Drone, en het Nijmeegse duo Dead Neanderthals respecteren geen muzikale grenzen. Beiden werken graag samen met gelijkgezinden, zoals Webster met wie al eerder in zee werd gegaan. Met zijn vijven vinden ze improviserend elkaar, alsof ze al jaren samen spelen. Free (freak) jazz vormt de hoofdmoot van de vier stukken, waarop Kokke en Webster soms heel scherpe klanken blazen die zowaar pijn aan de oren (kunnen) doen. Gelukkig houden de drums hen ietwat in bedwang, al kan Cargill het niet altijd laten om alles door de effectenmolen te halen. Het in twee delen gesplitste ‘Muck Man’ en het titelnummer zijn iets minder overdonderend dan de opener. Er wordt ook al eens iets zachter gespeeld, drones overheersen, ook van Kokke. Alleen Webster blijft geselend uithalen, terwijl de anderen inzetten op door denderende drones die eerder donker van toon zijn. ‘Molar Wrench’ is minstens zo overdonderend als elk van de bands apart, zeker live. Samen wordt er voornamelijk nog een schepje bovenop gedaan. Schepjes noise welteverstaan. Een uitdagende trip is het, in een schitterende hoes en op mooi blauw vinyl bovendien.

tekst:
Patrick Bruneel
geplaatst:
vr 11 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!