Toevallige ontmoetingen op een draaitafel van een handnaald en een postelastiek. Sinds 1998 maakt de Zwitser Christoph Hess composities met de draaitafel als instrument. Met naalden om mee te naaien in plaats van naalden bestemd voor vinyl, plakband, elastiek en platen van overal en nergens. Hij is niet de eerste die dat doet – onder meer Philip Jeck, Saule en The Durian Brothers gingen hem voor – maar Strotter Inst. klinkt als geen van hen. Op ‘Miszellen’ produceert Hess er een soort wankele compositie van industriële loops (ik zou zweren in ‘Aaadsty: Spassreiz Beim Polem’ flarden Throbbing Gristle te horen, en William Burroughs op ‘Adekl: Eismic Sofa Gang 44’), grauw versleten en vagelijk omineus, met knarsende oscillatoren en vervormde stemmen. Soms ook met alle hoekigheid die daar bij hoort, op andere momenten met elastische ritmes zoals we die kennen van andere loop-fiends zoals KETEV. Incidenteel zorgt het bronmateriaal er voor dat je aan de half-herinnerde balzalen van The Caretaker moet denken, op andere momenten zorgt een flard van een strijker of een piano voor een vluchtig moment van schoonheid. Of het allemaal een dubbel-lp vol waard is weet ik niet; lang niet alles is even goed, en ‘Miszellen’ was gebaat geweest bij een kritische editor. Maar er zijn genoeg spannende momenten om de plaat interessant te houden, en Hess’ trouw aan zijn concept verdient op zichzelf al waardering.