Misantropie als pep?

Bovennatuurlijke verschijnselen bestuderen, mystieke ervaringen opdoen en het dak van een concertzaal blazen; de drie acts die vrijdagavond in Het Bos aantraden mogen dat allemaal van hun bucketlist schrappen. Op papier een spannende combinatie, maar was het dat live ook?

Full Of Hell
Full Of Hell

Omdat Full of Hell samen met Chip King en Lee Buford het nog maar net verschenen ‘One Day You Will Ache Like I Ache’ volblèrde was het niet echt verrassend dat deze keetschoppers mochten openen voor The Body. Maar dat kon de pret niet drukken, want keet schoppen was precies wat deze Amerikanen deden. Opgehitst door de energieke frontman Dylan Walker vuurden de andere drie een spervuur aan grauwend, klauwend en feedbackend grindcorelawaai op de toeschouwers af. Subtiel of inventief? Nope. Eerlijk, rauw en doeltreffend? Yes sir! En meer moet dat soms niet zijn.

The Body
The Body

‘I Shall Die Here’, ‘Released From Love’, ‘No One Deserves Happiness’: van het lezen van The Body’s albumtitels wordt een mens niet echt blij. King en Bufford bleken ook op het podium niet bepaald vrolijke of spraakzame fransen. Dat was ook niet nodig om een topprestatie neer te zetten. De amorfe, blatante geluidsbrij dat het tweetal ter introductie uit een doosje knepen en de massief granieten geluidsmuur die daarna werd opgetrokken waren uplifting genoeg. Buffords rudimentaire drumritmes, Kings gekrijs en onbeleefd fuzzy gitaarriffs maakten van het optreden een roetsjbaan van avant-gardististische sludge metal. Een achtbaan waarop albumversies van nummers nauwelijks te herkennen waren. Of toch; we meenden immers intense versies van ‘To Carry the Seeds of Death Within Me’, ‘Shelter Is Illusory’ en ‘For You’ voorbij te horen zoeven. En ondanks alle misantropie ten spijt deed dat concert van The Body echt deugd.

Aluk Todolo
Aluk Todolo

Soms deed het optreden van Aluk Todolo dat ook. Op zijn twee meest recente albums ( ‘Occult Rock’ en ‘Voix’) ruilde het Franse drietal zijn ritualistische en mystisistische black metal in voor een geslaagde kruising tussen atmosferische hard rock en krautrock. Live bleek die mengeling niet altijd succes. Toch maakten Shantidas Riedacker en co met bluesy-psychedelische gitaren en repetitieve drums er in het begin een onrustig filmisch klanktapijt van. Ook straf: ‘5:01’ en ‘5:34’ uit hun laatste plaat ‘Voix’. Jammer genoeg verzande deze doordenderende passage bij momenten in ietwat navelstaarderig gesoleer en wisten de ritmes soms geen raad met zichzelf. Mooi was wel nog: Riedacker die de set via allerlei effecten zijn ergens op de grond liggende gitaar bleef manipuleren. Als een volleerde Turston Moore, quoi. Maar toen was het kalf dus al half verdronken. Geef ons dus maar The Body.

Gezien: Aluk Todolo + The Body + Full of Hell : 8 april 2016, Het Bos, Antwerpen

tekst:
Koen Lauwers
beeld:
Aluk-Todolo
geplaatst:
zo 10 apr 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!