Minor Sun

The Beauty Of Gemina is het best bewaarde geheim van Zwitserland sinds de vroege dagen van The Young Gods. In hun thuisland is het trio rond de charismatische zanger/multi-instrumentalist Michael Sele sinds 2006 uitgegroeid tot een behoorlijk grote naam, getuige de vele livebeelden die te vinden zijn op YouTube. In 2006 verscheen het sterke debuut ‘Diary Of A Lost’ met daarop het signatuurnummer ‘Suicide Landscape’. ‘A Stranger To Tears’ (2008) en ‘At The End Of The Sea’ (‘10) met ‘Rumours’ bevestigden vervolgens dat statuut definitief. Ook het buitenland spitste nu de oren voor het geluid van The Beauty Of Gemina: een romantische, melancholische verbond van (elektronische) darkwave en epische rock, even onderkoeld als het landschap waarin de band zich beweegt. Sele is in de eerste plaats een uitstekend songwriter en zijn warme, bariton stemgeluid zorgt er bovendien voor dat het geheel niet bevriest. Allemaal ingrediënten die de verwijzingen naar The Sisters Of Mercy, Nick Cave & The Bad Seeds of Joy Division enigszins rechtvaardigen, maar even goed zoekt The Beauty Of Gemina vaak ander wegen op. Zijsprongetjes naar folk of Americana zijn niet uitzonderlijk. De een keer neigt het drietal naar het experiment, de andere naar de dansvloer. Om vervolgens de akoestische toer op te gaan. Soms neigend naar bombast, even vaak ingetogen en introspectief. ‘Minor Sun’ –album nummer zeven ondertussen– opteert voornamelijk naar het laatste. Dat heeft als gevolg dat een stamper als ‘One Step To Heaven’ uit het debuut bijvoorbeeld ontbreekt, maar het voordeel daarvan is dat het album in zijn geheel uitnodigt tot geconcentreerd luisteren. De dertien nummers vormen een homogene trip zonder dieptepunten, maar helaas ook zonder echte uitschieters. ‘Minor Sun’ is de consolidatie van hun positie en hopelijk het opstapje naar een volgende stap omhoog. Valt op vanaf de eerste noot: Stillwave bruist van energie en ambitie. Hun sound lijkt te zijn gemaakt om stadions te overrompelen, maar de vijf nummers werken even goed in een intiemere context. In afwachting van hun debuut presenteert het Utrechtse trio een nieuwe, derde ep waarop een gedreven en gebalde fusie van powerrock, postpunk en shoegaze te horen is. De nummers, die opvallen door een hoge mate van dynamisme en urgentie, klinken opmerkelijk Brits; het mag dus niet verbazen dat de Nederlanders al een paar keer het Kanaal hebben overgestoken. Het geluid is behoorlijk gelaagd, wordt flink gestut door elektronica, verzuipt net niet in de reverb en wordt niet in het minst gekenmerkt door een markante stem. Voor wie referenties als Interpol, Ride ten tijde van ‘Nowhere’ en The National voldoende zijn om de nieuwsgierigheid te prikkelen is ‘The Heim Ep’ een fijne aanrader.

tekst:
Serge De Pauw
beeld:
TheBeautyOfGemina_MinorSun
geplaatst:
ma 14 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!