Mind The Gap #156

Mind The Gap #156 is er een van uitersten. Die komen soms samen. Of blijken dat helemaal niet te zijn.
Mind The Gap #156

Deze Mind The Gap-selectie is er een van uitersten: zo schieten we van een niet als gitaar klinkende gitaar plots naar drie gitaristen in één band, en aanschouwden we de bevrijdende kracht van folklore vlak nadat juist anti-folklore de bevrijding leek te zijn. Uitersten komen soms samen. Of blijken dat helemaal niet te zijn. Want wie denkt bij ‘krautrock’ meteen ‘doedelzak’ of ‘doedoek’? Wij nu wel!

Helaas moeten we melden dat we opnieuw problemen hebben met de levering van de Mind The Gap-cd’s. Ook in deze editie vind je dus geen fysieke Mind The Gap-cd. Dit heeft weer een andere reden dan de vorige editie, maar het is niet minder rot. Inmiddels is de vorige Mind The Gap (nummer 155) wél aangekomen bij de drukker, en is de editie die bij dit blad zou moeten zitten ook in productie. We hebben in overleg met onze uitgever ervoor gekozen de twee cd’s zo snel mogelijk gezamenlijk na te sturen.

1. Donna Thompson
Matchstick

Something True EP
PRAH Recordings
Na al eerder te hebben samengewerkt met onder meer Alabaster DePlume, brengt drumster en vocaliste Donna Thompson nu haar debuut-ep uit op PRAH. De ep houdt een mooi midden tussen soul en jazz. De troostende teksten en de soulvolle stem van Thompson zorgen voor berusting, met als perfecte leidraad de emotionele en melodieuze blazers op de achtergrond, als geplukt van een goede, broeierige Ethiopische jazzklassieker.

2. Arthur King
Tierra Amarilla

Changing Landscapes (Mina Las Pintadas)
AKP Recordings
Arthur King is het experimenteel ensemble dat multimedia-kunstenaar Peter Walker rond zich heeft verzameld. Het ensemble bracht een tijd in een kopermijn in Chili door en bewerkte nadien alle veldopnames tot deze plaat. Het resulteert in een prachtig dromerig, experimenteel en bedwelmend kosmisch geluid. ‘Tierra Amarilla’ kruipt onder je huid.

3. François Robin & Mathias Delplanque
Dans l’ombre

L’ombre de la bête
Parenthèsis
Krautrock is nog lang niet uitgedreund. Maar dat het genre net zo’n hypnotiserende uitwerking heeft wanneer het gespeeld wordt op veuze (Bretonse doedelzak) en doedoek (een Armeens rietblaasinstrument), is een positieve verrassing. François Robin en Mathias Delplanque leveren met folkinstrumenten een verslavende, acht minuten durende muziektrip om in weg te dromen.

4. Krista Papista
Balkan Dabke

Fucklore
Eigen Beheer
Folklore is ingepikt door nationalisten en wordt misbruikt om nationalistisch gedachtegoed te prediken, zo stelt Krista Papista. Daartegen ageert ze met haar nieuwe album ‘Fucklore’, en rammelt met haar eigenzinnige cut-ups van folk aan de met nationalisme gepaard gaande sociale structuren. Met het project stelt ze de slechte behandeling (soms zelfs leidend tot moord) van migrantenvrouwen aan de Middellandse Zee aan de kaak. Op ‘Balkan Dabke’ doet ze dat door Balkan-melodieën en snippets Arabische en Turkse volksmuziek op plagerige wijze te verweven met dwarse elektronica. Stuiterende middelvingermuziek.

5. Noori & His Dorpa Band
Saagama

Beja Power! Electric Soul & Brass from Sudan’s Red Sea Coast
Ostinato Records
De bijzondere muziek van Noori & His Dorpa Band representeert de Beja-cultuur, een door de Soedanese overheid onderdrukte en gemarginaliseerde cultuur. Met zijn zelfgemaakte, viersnarige hybride van gitaar en tambour (ook wel: krar), speelt hij dromerige, lome tracks, waarvan de opbeurende melodie van openingstrack ‘Saagama’ de luisteraar direct weet mee te voeren. Op naar erkenning.

6. Mat Ball
To Catch Light III

Amplified Guitar
The Garrote
Je kent Mat Ball als gitarist bij BIG|BRAVE. De manier waarop hij in die band met feedback speelt, puurt hij helemaal uit op zijn solo-debuut ‘Amplified Guitar’. Met zijn zelfgemaakte gitaar en de ultieme beheersing van het geluid dat hij produceert, slaagt hij erin een heel puur, stevig en minimaal geluid te creëren. Als luisteraar vergeet je dat je naar enkel gitaar aan het luisteren bent. Maar in de handen van Mat Ball is een gitaar natuurlijk niet gewoon een gitaar. Lijstjesmateriaal.

7. HIROE
The Approach

Wrought
Pelagic
Waarom één gitarist, als je er ook drie kunt hebben? Dat dacht ook HIROE, nog aangevuld met een bassist en drummer, schrijvend aan hun debuutalbum. De uit Philadelphia afkomstige band waaiert met hun lome postrock krachtig uit, en werkt zelfverzekerd toe naar een climax. Dat het album op Pelagic wordt uitgebracht, is natuurlijk ook al een stevig kwaliteitskeurmerk.

8. Jolanda Moletta
Spell VIII: Now

Nine Spells
Ambientologist
De in Turijn geboren frontvrouw van She Owls voelde de aandrang om een introspectieve zoektocht te beginnen naar haar vrouwelijke voorouders. Hun verhalen gaven haar kracht en leidden tot een soort van betovering die zij heeft neergeschreven als ‘Nine Spells’. Grotendeels puur op vocalen gebaseerd, weet Moletta ook in haar geluid een soort betovering te brengen. Een wonderlijk album dat eens volledig ontbolsterd je tot verstilling brengt.

9. Ruaridh Law & Francisco Meirino
Always in delay, but yet we’re here

This is release MFR100
Moving Furniture Records
Moving Furniture Records, het label voor de betere drone, ambient en geluidskunst van Sietse van Erve, heeft zijn honderdste release uitgebracht. Reden om daar uitgebreid bij stil te staan, met onder meer een artikel verderop in het blad, maar ook met een track op de Mind The Gap. Voor de honderdste release koppelde Van Erve lukraak verschillende MFR-veteranen aan elkaar, wat onder meer het ratelende en snerpende duo Ruaridh Law & Francisco Meirino opleverde. Opbrengsten van de verzamelaar gaan naar 113 Zelfmoordpreventie.

10. Tegh & Adel Poursamadi
Regh`e رقعه

Ima ایما
Injazero
‘Regh‘e’ is een angstaanjagende soundscape. Op de voorgrond klinkt een viool als een apocalyptisch loeiende sirene, waarvan het alarmerende geluid wordt onderstreept door langzaam aanzwellende en noisy elektronica. Voor ‘Ima’ werkte de vanuit Teheran werkzame Tegh samen met Adel Poursamadi, een bekende Iraanse violist, wiens vioolpartijen worden ondergebracht in een dystopisch klanklandschap. Beklemmend.

11. Madeleine Cocolas
And Then I Watch It Fall Apart

Spectral
Room40
De Australische Madeleine Cocolas beweegt zich op ‘Spectral’ tussen post-klassiek en ambient. Het brengt haar in een bijzondere, feeërieke wereld waarin wegdromen het ideaal is. Het is een album dat je in stilte geduldig wil verorberen en meermaals een nieuwe luisterbeurt gunt. Het op piano opgebouwde ‘And Then I Watch It Fall Apart’ evolueert van frivool naar dramatisch met een aanhoudende grondtoon die steeds ingrijpender en beklemmender wordt. Pure klasse.

12. Natalie Beridze
Drift

Of Which One Knows
Room40
‘Of Which One Knows’ is een selectie verzameld archiefmateriaal van de Georgische Natalie Beridze. Tracks die gemaakt zijn tussen 2007 en 2021, maar niet per se de selectie van de voorbije albums haalden. Het op vocalen drijvende ‘Drift’ is poëtische magie en sidderende ingetogenheid.

13. Spacemoth
Noise of Everyday Life

No Past No Future
Wax Nine
Haar naam vind je terug op albums van onder andere Toro y Moi en Tune-Yards, maar dan in de hoedanigheid van geluidstechnicus. De Afghaans-Amerikaanse Maryam Qudus ruilt het productiewerk even in voor haar debuut als Spacemoth. Knipogend naar de zweverigheid van vroegere Britse synth-bands en met een immens arsenaal aan modulaire synths, brouwt zij haar eerste muzikale trip waarin haar ervaringen als immigrant in de Verenigde Staten op melodie worden gezet. ‘Noise of Everyday Life’ is dé stiekeme zomerhit.

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!