Mind The Gap #147

Met Mind The Gap 147 belooft het een strenge, maar mooie winter te worden.
Mind The Gap 147

‘Postmetaldrone-acts van stoere krachtpatsers? Mehhhh, bóóóring! Daar is het gemiddelde familielid van de GC-lezer inmiddels al wel aan gewend geraakt. Maar zijn ze al bekend met de angstaanjagende diepten van het binnenste van een piano, of met een indringend instrument dat klinkt als kermende zeehonden? Zijn ze ooit in een bliepjessneeuwstorm gedesoriënteerd het pad kwijtgeraakt? Met de nieuwe Mind The Gap belooft het een strenge, maar mooie winter te worden’

1. Divide and Dissolve
Denial

Gas Lit
Invada Records
Dit fenomenale album van het duo Divide and Dissolve, is een serieuze krachtpatser die veel postmetaldrone-acts linea recta naar huis speelt. Een geluid dat je tegen de muur blaast. Onbezonnen en botverpletterend. De twee muzikanten (Takiaya Reed en Sylvia Nehill) gebruiken hun stem en platform om de aandacht te vestigen op de voortdurende strijd tegen systemische onderdrukking die door hun voorouders is ingezet. Politiek en muziek kun je hier niet loskoppelen. Verorber langzaam, maar duik er diep in.

2. Rats on Rafts
Part Two: Crossing The Desert

Excerpts From Chapter 3: The Mind Runs A Net Of Rabbit Paths
Fire Records/Kurious Records
Net wanneer je ‘Hoe zou het nu met Rats on Rafts zijn?’ denkt, hebben ze hun ‘moeilijke’ derde ingeblikt. Vijftien jaar staat de band intussen op de bühne. Als vanouds, een heerlijke gitaarplaat propvol gitaarpret, tegendraadse ritmes en de kille stem van David Fagan.

3. AMOR
Unravel

AMOR/LEMUR
Night School
Het nieuwe ‘Unravel’ is voor wie met zichzelf in de knoop zit. Het gaat over hoe de lach van een ander ontwapenend werkt, en bij machte is om je weer bij jezelf te brengen. Zo zingt Richard Youngs op de nieuwe worp van AMOR, de supergroep die ditmaal met het Noorse improv-ensemble LEMUR samenwerken. Wie dat allemaal te zweverig klinkt, kan zich gelukkig vasthouden aan de voortstuwende discobeat en aan het bijkomende, vrolijk dartelende baslijntje.

4. Furtherset
The Logic of a Secret

To Live Tenderly Anew
-OUS
Een -OUS-favoriet die reeds voor de derde maal bij het label aanschuift om je in te pakken met bedeesde arpeggio’s, schrille doch gedempte klanken en een hermetisch geluidenpakket. ‘To Live Tenderly Anew’ is het sluitstuk van een trilogie waarin de Italiaan zocht naar emoties, breekbaarheid en intensiteit. Ambient en beatloze rave in een futuristische trip waarbij hij op ‘The Logic of a Secret’ het meest zijn stempel drukt.

5. Rojin Sharafi
Khesh

Zangaar
Zabte Sote
Indrukwekkend tweede album van de Iraanse Rojin Sharafi. De in het Perzisch gereciteerde gedichten grijpen je bij de keel, terwijl op de achtergrond de meest oncomfortabele, door traditionele instrumenten gecreëerde ruis en noise bedwelmend en repetitief je aandacht aan stukken rukt. ‘Zangaar’ wurgt je langzaam en slaat je murw zonder dat je het erg vindt. De beats op ‘Khesh’ brengen wat luisterpret maar verbergen de inktzwarte dans van ‘Zangaar’ niet.

6. Senyawa
Menuju Muara

Alkisah
Phantom Limb/Les Ateliers Claus/e.a.
Nadat het zelfgebouwde bamboe-instrument van Wukir Suryadi piept als vingers langs een raam, of misschien in een wat kwellendere metafoor: als een kermende zeehond, doen de intimiderende staccato kreten van Rully Shabara hun intrede. Nu was het Indonesische Senyawa al niet voor watjes, maar met ‘Menuju Muara’ lijkt het duo nog fysieker dan voorheen. Halverwege loopt je oorschelp vol met water, dat het geheel op luide wijze weet op te slokken.

7. Anaïs Tuerlinckx
Grattements de métaux sur organe usé

Dissection lente d’un piano rouillé
Vlek
Een hagelbui op een containerdeksel? Of toch een van een berg afdenderend winkelkarretje? Fout, het is toch echt een piano. Maar niet netjes op een krukje achter de toetsen gezeten bespeeld. Anaïs Tuerlinckx, een Brusselse geluidskunstenares, bewerkt met allerlei objecten de binnenkant van een piano, waar een verrassend rijk texturenpalet uit te toveren valt. Maar bovenal op een volume waar menig metalband bleek van wegtrekt.

8. Locean
Clicking Fingers

Top Ten Zen Meditations
Artificial Head Recordings
Lome noiserock uit Manchester die opkomt als aanzwellende hoofdpijn. Het afwachtende tikken van de drummer begeleidt een mijmerende Lauren Bolger, die wat uit de toon, maar op zeer beklemmende wijze haar zielenroerselen deelt. Wanneer de gitaren en bas dreigend aanzetten en ook de drums overschakelen naar een hogere versnelling, weet je dat de boel op knappen staat.

9. Martina Bertoni
In Circles of Thoughts _ Blue ed.

Music for Empty Flats
Karlrecords
Klassiek opgeleide celliste breekt los en brengt bijna exact een jaar na haar debuut ‘All The Ghosts Are Gone’ opnieuw een album uit dat doorspekt is met intense schoonheid en doorleefde weemoed. Ambient van topkwaliteit, waarbij Martina Bertoni speelt met het elektronisch gemanipuleerde geluid van haar cello, akoestische klanken en herhaling. Bezwerend mooi.

10. Linus Hillborg
Offerkasten

Magelungsverket
Moloton
Op het interessante Zweedse label Moloton verschijnt in januari het debuutalbum van labelbaas Linus Hillborg, wiens album een uitgewerkte versie is van een soundtrack die hij al eerder maakte bij een videogame, waarin je jezelf kon wanen in een uitgestorven, fictieve versie van Stockholm, die beduidend post-apocalyptisch aandoet. De track ‘Offerkasten’ lijkt te verwijzen naar een stapeltje takjes en steentjes gegooid op een plek waar toevallige voorbijgangers plots aan hun einde zijn gekomen, als een soort gedenkplek die een laatste herinnering aan hen vormt. Somber galmende strijkinstrumenten vangen die verlatenheid goed, terwijl een melodieuze passage, die nog het meest doet denken aan een voorbijrijdende ijscowagen, het afscheidslied een bitterzoete smaak meegeeft.

11. Tristan Perich
Section 2

Drift Multiply
Nonesuch Records & New Amsterdam Records
Wie Tristan Perich al een tijdje volgt, is bekend met hoe hij de input van klassieke instrumenten via speakertjes omzet naar 1-bit-partijen, en inspeelt op de wisselwerking daartussen. Dat deed hij al eerder met onder meer pianiste Vicky Chow, maar tot ‘Drift Multiply’ nog nooit op zo’n grote schaal: liefst vijftig vioolpartijen, gespeeld door muzikanten van het Koninklijk Conservatorium Den Haag, Codarts en het DoelenEnsemble, worden aan het principe onderworpen. Het levert een dromerig muziekstuk op waarin meeslepende strijkpartijen en knerpende bliepjes met elkaar worden vervlochten. Alsof je in een desoriënterende sneeuwstorm bent terechtgekomen.

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!