Mind The Gap #135

Katrien Schuermans houdt zich niet aan grenzen en ontdekt steeds opnieuw de meest bijzondere artiesten of labels, doorspit (nieuwe) genres en herontdekt oude bekenden. Van het Midden-Oosten langs Rusland, via Ierland en Zwitserland tot de Verenigde Staten.

Katrien Schuermans houdt zich niet aan grenzen en ontdekt steeds opnieuw de meest bijzondere artiesten of labels, doorspit (nieuwe) genres en herontdekt oude bekenden. Van het Midden-Oosten langs Rusland, via Ierland en Zwitserland tot in de Verenigde Staten. Ze selecteerde twaalf bijzondere tracks voor Mind The Gap #135.

1. The Mon
Salvator Mundi

DOPPELLEBEN
Supernatural Cat

De vocals zingen en baslijnen spelen bij Ufomammut is niet genoeg voor Urlo. Dus lanceert hij een nieuw soloproject, The Mon. Schrap psychedelica van het lijstje en voeg toe: zwaar doordringend bij drones aanleunend intens onheilspellend geluid. Een plaat om te diep in te kruipen. Heerlijk zwaar en somber.

2. Pharoah Chromium
Une Photographie A Deux Dimensions…

Jean Genet Quatre Heures À Chatila
Not on Label

De brutaliteit van de Libanese burgeroorlog door de ogen van Jean Genet. In 1982 beleefde hij de naschok van de gruwelen in de stad Shatila. Hij was een van de eerste buitenlanders die na de driedaagse aanval de Palestijnse vluchtelingenkampen binnen wandelde. Hij pende het neer in ‘Quatre heures à Chatila’. Pharoah Chromium brengt dit als vervolg op hun politiek getinte en elektro-akoestische collage ‘Gaza’. ‘Quatre heures à Chatila’ staat op het album ‘EROS + MASSACRE’.

3. Seán Carpio & Eomac
Schistostega pennata

ETXC002
Eotrax

De ETXC Collab Series noemt Eomac het, het pakket releases van enkele diverse muzikale samenwerkingen waar hij dit najaar mee uitpakt. Hij plande een uiterst gelimiteerde reeks ep’s met bijdragen van Paula Temple, Demian Lichtenstein, Kamikaze Space Program en de Ierse componist Seán Carpio. Het is een blik in het muzikale hoofd van deze Ierse producer die in april van dit jaar het te weinig geroemde album ‘Reconnect’ uitbracht. Met Seán Carpio kruipt hij diep in feedback, clicks, onregelmatige ritmes en verwrongen klanken. Ver van bekend terrein. Maar als je Eomac al langer volgt, weet je dat hij daar het liefst is.

4. Hiro Kone
Poortgebouw

Pure Expenditure
DAIS Records

‘Duistere ambient’ noemden wij ‘Poortgebouw’ al in Gonzo (circus) 147. Op Berlin Atonal behoorde zij tot de toppers van het festival. En ook ‘Pure Expenditure’ gaat het najaar in met weinig concurrentie. Tomas Busser sprak trouwens met Hiro Kone over onder andere ‘Poortgebouw’. Lees meer op pagina 40.

5. Arca
Anonymous Nigerian Refugee

Forces
Ici d’ailleurs

Acht jaar is het, sinds een vorige release van het Franse duo Arca (Joan Cambon en Sylvain Chaveau). Met ‘Forces’ blikken zij terug op meer dan veertig jaar conflicten in het Midden-Oosten. Ze willen confronteren. Wat is oorlog? Wat is conflict? Hoe gaan de media ermee om en wat doet het met de mens? En vooral, hoe wordt er vanuit het veilige Europa naar gekeken? Veel vragen. En alle dringen naar een antwoord zodra je een songtitel in je zoekmachine smijt. De realiteit is hard, de muziek verzachtend. Je eigen emoties bepalen de intensiteit. Het Midden-Oosten en de onrust zijn overal. Waar is de oplossing?

6. Yung Acid
Kush, sprite

Роза Паук
Tripalium Corp

Schizofrenie ten top bij Yung Acid. Twee tegenpolen die samen een rauw technogeluid brengen en invloeden halen bij hiphop en Russische raves. Het duo weet hun schizofrenie goed onder controle te houden op het redelijk brutale ‘Роза Паук’ met ‘Kush, sprite’ als buiten de lijntjes kleurende uitblinker. Geniaal of gewoon gestoord?

7. Muqata’a
Taqamus Muqawim

Inkanakuntu
Souk Records

UK’s dancecultuur rechtstreeks vanuit Ramallah, Palestina. Muqata’a, de plaatselijke hiphopheld, debuteert bij het splinternieuwe Souk Records met een instrumentaal album waarin hij knipoogt naar J Dilla’s instrumentale werk en dat overgiet met een downtempo grime-vibe. Rauw, authentiek en lichtjes jazzlievend.

8. Bonaventure
Mentor

Mentor
Planet Mu

De Zwitsers-Congolese producer Bonaventure plukt uit een overdaad aan ritmes uit Kizumba, Tarraxo, Coupé-Décalé en Europese dancemuziek. Referenties die even de wenkbrauwen doen fronsen. Tot het rebelse ‘Mentor’ door je speakers jaagt. Een hedendaags uitgebreid ritmepallet dat alle dansvloeren in vuur en vlam zet. Bonaventure speelt met haar Europese en Afrikaanse invloeden en deinst er niet voor terug haar eigen scifi-interesses in het geluid te verwerken. Tikje buitenaards, maar perfect aansluitend bij de huidige generatie van global sounds.

9. Marie Davidson
So Right

Working Class Woman
Ninja Tune

Marie Davidson kruipt op ‘Working Class Woman’ in een popgetinte outfit zonder dat de invloeden van elektro, industrial en italo disco verdwijnen. Integendeel. Terwijl het popgeluid haar muziek net iets makkelijker grijpbaar maakt voor de hitparade, blijven de teksten donkergetinte en humoristische verslagen van onder andere haar leven als muzikant en de clubcultuur. Tekstueel ingetogener en egoïstischer. Muzikaal flamboyanter. ‘So Right’ is de perfecte popsingle.

10. LDY OSC
This Is NY

Magic² of 8 EP
The Bunker New York

Mokerslag van een debuut-ep op naam van de Texaanse LDY OSC. Via haar broer ontdekte zij industrial. Haar vader bracht haar steeds naar Mexico waar zij haar dj-carrière begon. In New York kreeg ze later de bijnaam Lady Oscillator. Lady Oscillator wordt na enkele samenwerkingen in punk- en synthpopprojecten LDY OSC. Haar geluid intussen ergens laverend tussen techno en industrial, doorspekt met een melodieuze knipoog. Haar liefde voor hardere klanken is eindelijk op plaat gezet.

11. Daughters
Long Road No Turns

You Won’t Get What You Want
Ipecac Recordings

Na een jarenlange hiatus hebben de heren van Daughters elkaar opnieuw gevonden. Het resultaat: een vierde langspeler bij het legendarische Ipecac. En daarmee is voldoende gezegd. Daughters grossiert in stevige noiserock, rechtstreeks getrokken uit de vochtige moerassen van de ondergrond.

12. P.A. Hülsenbeck
A Serpent Of Velour

Garden Of Stone
Altin Village & Mine

Zelden gehoorde fragiele schoonheid die zich ontbloot in iedere song. Alsof P.A. Hülsenbeck elke song opnieuw laat vervellen, uitpakt en alle overlast afschudt. Een amberkleurige popgevoeligheid van een hedendaagse liedjesverteller die de melodie in warmte verpakt. Een plaat waarin je de schoonheid van tedere liedjes herontdekt.

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!