Mind The Gap #119

Bij elke editie van Gonzo (circus) ontvang je een gratis cd. Gratis wil niet zeggen cheap. De cd is met zorg samengesteld door de redactie en elk jaar kiezen we een nieuwe vormgever voor de sleeve. In 2016 is dat Yascha Starberg.

Bij elke editie van Gonzo (circus) ontvang je een gratis cd. Gratis wil niet zeggen cheap. De cd is met zorg samengesteld door de redactie en elk jaar kiezen we een nieuwe vormgever voor de sleeve. In 2016 is dat Yascha. Vaste samensteller is hoofdredacteur Gé Huismans.

mtg119 1. Lilly Joel
A Wheel In The Palm Of Your Hand
What Lies In The Sea
(Sub Rosa)

Twee van de authentiekste improvisatoren uit België verenigden hun krachten en maakten hun eerste plaat als Lilly Joel. Op ‘What Lies in the Sea’ drenken Lynn Cassiers en Jozef Dumoulin ons in hun mooie klanklandschappen. Zelf noemen ze hun geluid aarzelend ‘elektro-improv’. ‘A Wheel In The Palm Of Your Hand’ begint als een ruw brokje, maar wordt door Cassiers zalvende stem en de dromerige geluiden al snel een parel.

2. Europ Europ
Much More Ordinary
(Enfant Terrible)

Het illustere Noorse duo Europ Europ geeft publiekelijk weinig weg over hun achtergrond. Ze creëren ergens in het midden van minimale muziek en abstracte treurliederen een eigensoortige werkelijkheid van geluid. Op ‘Much More Ordinary’ komt het ritme uit de herhaling (door loops) van industriële klanken, vervormde vocalen, en het paniekerige gepruttel van een analoge synthesizer die levend van al zijn ingewanden wordt ontdaan.

3. Whispering Sons
Midlife
Endless Party
(Self-released)

Het jonge Belgisch-Limburgse, en inmiddels grotendeels in Leuven residerende, vijftal Whispering Sons gaat aan de slag met een muzikale erfenis van de vroege jaren 1980: de postpunk. Met invloeden uit coldwave en synthpop maken ze, deels steunend op de karakteristieke ‘donkere’ stem van Fenne Kuppens, tamelijk droog geproduceerde postpunk met veel aandacht voor melodie, zoals te horen op ‘Midlife’.

4. Seamus Cater
Fluorescent
The Three Things You Can Hear
(Annihaya Records)

Op ‘The Three Things You Can Hear’, het nieuwe album van de Amsterdamse zanger en avant-gardemuzikant Seamus Cater, worden de impressionistisch-verhalende folkliederen wederom op een bijna religieuze manier toegewijd, sensitief, zoekend en improviserend benaderd. Met zijn begeleiders, onder meer het Berlijnse microtonale klarinetduo The International Nothing, bassist Koen Nutters en drummer Morten J. Olsen, dompelt Cater de luisteraar in een tijdloze, bijna onwerkelijke sfeer, zoals op ‘Fluorescent’ – deels ook door het ongebruikelijke geluid van de (vooroorlogse) concertina.

5. Seven Sisters Of Sleep
Denounce
Ezekiel’s Hags
(Relapse Records)

Het Californische Seven Sisters Of Sleep debuteert op Relapse met zijn derde plaat die meteen hun meest gevarieerde en tegelijk zowel de meest bombastische als hardste uit hun carrière is geworden. Het kwintet maakt er een sport van om een resem van de hardere genres met elkaar te versmelten in een poging om er iets nieuws uit te destilleren. Doom, deathmetal, grind en blackmetal worden in de mixer tot murw geklopt waarna zanger Tim McAlary zijn gang mag gaan, zoals op ‘Denounce’.

6. ?Alos
Luce / Tenebre
Matrice (Cheap Satanism Records)

De Italiaanse Stefania Pedretti is al vijftien jaar ?Alos, naast haar werk met het experimentele doomnoisemonster Ovo. Ze spitst zich voor de vijf nummers op ‘Matrice’ toe op archetypes en alchemie in zijn donkerste vorm. Deze elementen vormen de basis voor door blackmetal en doom geïnspireerde klanken die een industrieel kleedje krijgen aangemeten en waarbij Pedretti als een uit de kluiten gewassen Diamanda Galás in haar vroege dagen klinkt. Zo ook op ’Luce / Tenebre’.

7. Rachel Grimes
The Air at Night
The Clearing
(Temporary Residence Limited)

Rachel Grimes speelde vanaf de vroege jaren 1990 piano bij Rachel’s, die kamermuziek, postrock en minimalisme vermengden. Op ’The Clearing’ speelt ze met een dozijn muzikanten (waaronder Scott Morgan van Loscil) een soort hedendaagse kamermuziek. Het album kent opvallend korte en lange stukken waar Grimes’ pianospel de ene keer neigt naar John Cage’s enigmatische frasering en de andere keer naar de ‘lange tonen’ van La Monte Young. Op ‘The Air at Night’ wisselen ambienteske drones en Grimes’ pianoklanken elkaar prachtig af, tot het haast pastorale beelden oproept.

8. John Chantler
Still Light, Outside
Still Light, Outside
(1703 Skivbolaget)

Na een aantal albums op Room40, is John Chantlers plaat ‘Still Light, Outside’ het debuut op, en van zijn eigen label, 1703 Skivbolaget. Chantler maakte hiervoor opnamen van het orgel in de St John-at-Hackney-kerk te Londen, en bewerkte die vervolgens in de vermaarde EMS studio in Stockholm. In het bombastische titelnummer – dat refereert aan Tim Hecker – is het massieve geluid van het orgel het best terug te horen. Na een rustig begin, draaien overlappende en veelal overstuurde orgeldrones in en om elkaar, waar zo nu en dan een heldere toon doorheen breekt.

9. Christopher Bissonnette
The Rate Of Delay
Pitch, Paper & Foil
(Kranky)

Christopher Bissonnette is van oorsprong een multimediakunstenaar, die vanuit die discipline ook muziek ging maken. ‘Pitch, Paper & Foil’ heeft de esthetiek van een collage van ambientgeluiden in een los-vaste constellatie. Losse glastonen, wegebbende reverb zonder de oorspronkelijke aanslag, zachte radioblieps, dwalende noten, vegen ruis. Soms denk je een verdwaalde toon uit een obscuur blaasinstrument te herkennen, dan weer een obscure patch van een modulaire synth, zoals op ‘The Rate Of Delay’.

10. Mikael Seifu
The Solipsist
ዘላለም / Zelalem
(RVNG Intl.)

De jonge Ethiopische producer Mikael Seifu maakt elektronische muziek die hij zelf omschrijft als ‘Ethiopiyawi Electronic’. Voor zijn muziek gebruikt hij veelal niet-Westerse toonschalen, zoals de Ambassel-toonschaal. Verder gebruikt hij invloeden uit minimale elektronische dub, vaak in een donkere sfeer, met verlichte moment via gesproken woord en Ethiopische instrumenten. Zo ook op ‘The Solipsist’.

11. 75 Dollar Bill
Hollis
Wooden Bag
(Other Music Recording Co.)

De Amerikanen Che Chen en Rick Brown hebben elkaar gevonden in 75 Dollar Bill, waarmee ze een hypnotische mix brengen van Mauritaanse blues, vroege Amerikaanse ‘1-bar blues’, no wave, minimalisme en The Velvet Underground. Met instrumenten als gitaar, stokken, en een kartonnen box maken ze een rauw en heel direct geluid, met enkel melodie en ritme, zoals te horen op ‘Hollis’.

12. Guido Möbius
Nach Draussen
Batagur Baska
(Shitkatapult)

De Berlijnse muzikant Guido Möbius verdient zijn kost als muziekpromotor en labelbaas. Hij bracht al vier albums uit, met ieder met een heel eigen geluid. Live speelt hij de tracks steevast met enkel zijn gitaar en effectapparatuur. Zijn nieuwe album ‘Batagur Baska’ kent eveneens een grote variatie; een van de hoogtepunten is ‘Nach Draussen’ een catchy, op Krautrock geënt nummer met repeterende synths, funky percussie, geloopte vocalen en noise dat aanzet tot dansen.

13. Lunar Twin
Metroplex (Berlin Edit)
Champagne (Remixes)
(Emerald & Doreen Records)

Het uit Los Angeles afkomstige duo Lunar Twin (zanger Bryce Boudreau en producer/instrumentalist Chris Murphy) nam van hun eerste ep ‘Lunar Twin’ een paar nummers in een remix of edit overnieuw op. Het lijzig en quasi-achteloos gezongen ‘Metroplex (Berlin Edit)’ werd zo een dansbaar nummer dat – mede door de synths – herinneringen aan Human League, Gary Numan, en zelfs Mark Lanegan oproept.

14. Simoncino feat. Legowelt
Planet Paradise
Amazon Atlantis
(Crème Organization)

De Italiaanse producer Nick Anthony Simoncino bracht met ’Amazon Atlantis’ een subtiel, nogal spaced out house-album uit, dat refereert aan het Chicago-geluid uit de vroege jaren 1990. Simoncino werkte op zijn derde album met een groot aantal collega’s samen, die elk aan een nummer een eigen toets meegaven. De Haagse muzikant Danny Wolfers, a.k.a. Legowelt, zorgde met zijn analoge synths voor veel spektakel op ‘Planet Paradise’.

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!