Met het album ‘Close To The glass’ maakte The Notwist vorig jaar een heel aardige comeback, al had de band in de zes jaar sinds ‘The Devil, You & Me’ niet stilgezeten. Markus en Micha Acher, de twee broers die de kern van The Notwist vormen, bestieren sinds 2003 het label Alien Transistor, waarop naast releases van zijprojecten en bevriende artiesten ook singles en albums van The Notwist verschenen, waaronder de soundtrack die de band maakte voor de politieke thriller Sturm. Ook ‘Messier Objects’ bevat werk dat in opdracht werd gemaakt, onder andere voor theater- en radioproducties, op een enkel nummer na instrumentaal en titelloos. Mede door het herkenbare bandgeluid, met de typische half-akoestische, half-elektronische instrumentatie en knip-plak-piep-kraakproductie, is het een coherent en sfeervol album. Naar het einde toe worden de ‘objecten’ steeds rijker gearrangeerd, waardoor er ondanks het fragmentarische karakter van de afzonderlijke tracks toch sprake is van spanningsopbouw, die culmineert in het twaalf minuten durende ‘Das Spiel Ist Aus’. Het is eigenlijk jammer dat de band niet enkele van deze instrumentaaltjes heeft gebruikt om van ‘Close To The Glass’ een wat luchtigere en dynamischere plaat te maken, zoals hun meesterwerk ‘Shrink’ uit 1998. Juist de combinatie van bijna-popliedjes, sfeervolle arrangementen en elektronisch gefröbel maakt het eigen geluid van deze band. Sam Prekop werd bekend met The Sea And Cake. Nou ja, bekend. De band bleef uiteindelijk altijd in de schaduw van ‘grote broer’ Tortoise, ondanks of misschien wel dankzij een tournee als voorprogramma van The Cranberries. Solo maakt Prekop muziek met zelfgebouwde synthesizers. De eerste helft van ‘The Republic’ bestaat uit drones en soundscapes, gemaakt voor een video-installatie van David Hartt, die helaas op zichzelf niet allemaal overtuigen. Pas vanaf deel zes komt er wat vaart in. De tweede helft wordt ingeluid met het haast dansbare ‘Weather Vane’, dat bij vlagen aan The Emeralds doet denken, maar per saldo toch te eendimensionaal voortkabbelt. Ook de tracks daarna klinken als onvoldragen probeersels, al zijn ‘Invisible’ en afsluiter ‘Music In Pairs’ nog wel een tweede luisterbeurt waard. âThe Republicâ is daarom hooguit interessant voor echte synth-afficionados.
