Merry Mixes (9) Maarten Timmermans

Maarten Timmermans vliegt in vogelvlucht door het afgelopen jaar. Terugblikken op het muzikale jaar 2016 kan niet zonder terug te denken aan de muzikanten die stierven, intense liveshows en fijne platen.

Maarten Timmermans vliegt in vogelvlucht door het afgelopen jaar. Terugblikken op het muzikale jaar 2016 kan niet zonder terug te denken aan de muzikanten die stierven, intense liveshows en fijne platen.

 

Exploded View
Exploded View

Wat een modderfucker was 2016 eigenlijk? OK, de komende jaren zullen er altijd wel iconische muzikanten verdwijnen. Dat heeft gewoon met de leeftijd te maken. Maar het afgelopen jaar ging het toch wel heel ver. Bowie, Prince, Cohen, Pauline Oliveros, Sharon Jones en Alan Vega. Om er maar zes te noemen. Totaal verschillend qua genre, maar wat een erfenis laat elk van hen achter. Voldoende om nooit meer nieuwe muziek te luisteren. Maar dat zou ook zonde zijn.

Elk jaar opnieuw horen we daarover dezelfde opmerking: ‘Het muziekjaar was maar zwak!’. Ik denk dan dat je de oren niet spitst want er was weer meer dan genoeg lekkers te horen.

Exploded View bijvoorbeeld. De band rond Anika. De elf nummers op het titelloze debuut van de band werden op een bijzondere manier opgenomen. Op een achtsporen recorder ontstonden de songs volledig live, volledig geïmproviseerd en enkel de eerste versies kwamen op de plaat. Spannend idee en een topresultaat. Het album ‘In All That Drifts From Summit Down’ dat de Nieuw-Zeelandse broers Adam en Sam Sherry afgelopen jaar uitbrachten is van een ongrijpbare schoonheid. Op de afgelopen editie van Sonic City was A Dead Forest Index trouwens één van de hoogtepunten. Op hun debuut ‘The Album Paranoia’ mixten Ulrika Spacek dan weer de cool van Television of early Sonic Youth met heerlijke krautinvloeden. Om ze dit jaar te zien moesten we naar één van die vage plekken in Brussel waar je tegenwoordig fijne bands kan zien spelen. In één van die andere vage plekken in Brussel, Homeplugged, zagen we dan So Pitted tekeer gaan tussen de boeken- en platenkasten. Dat was aan het begin van het jaar. Eén van de liveshows van het najaar was dan weer die van het New Yorkse Pill in de Botanique. No Wave en hoekige postpunk, constant aangevuurd door de wilde uithalen van saxofonist Ben Jaffe. Wild ging het er ook aan toe tijdens het Feeërieën-concert van Sons Of Kemet. Terwijl het Warandepark op het einde van de zomer werd overspoeld door honderden Pokemonjagers bliezen ze het dak van de kiosk in het park. Die zombies keken soms verschrikt op van hun telefoon bij het horen van die muziek. Beetje vreemd als je het mij vraagt. Maar goed dat doen die misschien ook als ze de geinige, doeltreffende Brusselse hip-hop van STIKSTOF horen. Topshow van gezien in Leuven. Ook Belgisch en live nog straffer dan op plaat was El Yunque en hun talloze nevenprojecten, van Blaegger over Novgrod en Zwembaden in de Lift tot Worstenbroodje Paradise. Belgisch, hard en ons live omver geblazen? Zo waren er ook twee bands te horen op Rock Herk: Wiegedood en de samenwerking tussen VVOVNDS en Svartvit.

De beklijvende live ervaringen stapelden zich afgelopen jaar trouwens op. Ibrahim Maalouf die op Gent Jazz de muziek van de Egyptische diva Oum Kalthoum nieuw leven in toeterde. Of op het Primavera festival in Barcelona. De headliners waren top (LCD Soundsystem! Radiohead! PJ Harvey!), maar het was – alweer – op de kleinere podia dat je de echte parels kon vinden. Boredoms als opener van een dag, de Turkse zangeres Selda, John Carpenter die een meester van de cool bleek te zijn, Richard Dawson die een kleine tweeduizend mensen ademloos liet luisteren naar zijn vreemde songs. Het waren echter de Canadezen van Suuns die zorgden voor het hoogtepunt. Aan de vooravond van het festival hadden ze in de Sala Apolo de man achter Jerusalem in My Heart aan de mixtafel geposteerd. Wat hij en de band daar toen tevoorschijn toverden was pure muzikale magie. Dat soort muzikale magie was er ook midden november in De Kreun in Kortrijk.  Buiten draaide de wereld zijn alsmaar donker wordende cirkels. Binnen gaf Kate Tempest een les in punk van deze tijd. ‘Let Them Eat Chaos’ is de titel van haar plaat. Maar geen chaos op het podium. Strakke beats en sociaal bewogen teksten over een verloren generatie. Zeven personages verzuipen in deze doldraaiende tijden. Kate Tempest zette het op muziek. En ze deed dat verdomd straf. Net als dat muzikale jaar 2016. Op naar 2017!

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!