MERRY MIXES (7) Maurice Dumont

Dit zijn de favoriete albums uit 2016 van Maurice Dumont! Ze vormde het vruchtbare startpunt van een mixtape die uitblinkt in verscheidenheid. Hij licht zijn keuzes toe, en wijst op de prachtige verzamelaars die in 2016 uitkwamen: van experimentele rock uit Venezuela en Nigeria, soul uit Togo, tot de muzikale mengelmoes die Haiti voortbracht in de jaren 60. Een muzikale reis die wat Gonzo (circus) betreft de juiste toon zet voor 2016.

Dit zijn de favoriete albums uit 2016 van Maurice Dumont! Ze vormden het vruchtbare startpunt van een mixtape die uitblinkt in verscheidenheid. Hij licht zijn keuzes toe, en wijst op de prachtige verzamelaars die in 2016 uitkwamen: van experimentele rock uit Venezuela en Nigeria, soul uit Togo, tot de muzikale mengelmoes die Haiti voortbracht in de jaren 60. Een muzikale reis die wat Gonzo (circus) betreft de juiste toon zet voor 2016.

1. DIIV – Is The Is Are
2. Damien Jurado – Visions Of Us On The Land
3. Pat Thomas – Coming Home (Original Ghanaian Highlife & Afrobeat Classics 1967-1981)
4. Rod Modell – Mediterranea
5. M. Ward – More Rain
6. Adrian Younge – The Electronique Void: Black Noise
7. Ital Tek – Hollowed
8. Scuba ‎– Fabric 90
9. Space Echo. The Mystery Behind The Cosmic Sound Of Cabo Verde Finally Revealed!
10. Wake Up You! The Rise And Fall of Nigerian Rock 1972-1977 Vol. 1

Tracklist:

1. M. Ward – Pirate Dial
2. Damien Jurado – Sam & Davy
3. Ital Tek – Redeemer
4. Tim Hecker – Bijie Dream
5. Bitchin Bajas & Bonnie Prince Billy – Despair is Criminal
6. Angel Rada – Panico a Las 5 A.M.
7. Adrian Younge – Voltage Controlled Orgasms
8. The Tapes – Berlin
9. Diiv – Mire (Grant’s Song)
10. Les Gammas – Guauanco (Cinematic Orchestra Remix)
11. Les Pachas du Canape Vert – Samba Pachas No. 2
12. Afrobot – Indian Reggae
13. Colomach – Enoviyin
14. Gabelo – Wokunyeya
15. Pat Thomas & Marijata – I Can Say
16. Ofu the Black Company – Beautiful Daddy
17. Lady Wray – Do It Again
18. Pedrinho – Odio Sem Valor

1) M. Wards oeuvre doet om meerdere redenen aan dat van J.J. Cale denken. Tijdloze muziek met veel gevoel voor nostalgie, die een intiem verandagevoel opwekt, door het veelal ingetogen spel en de afgeknepen, soms bijna fluisterende zang. Waar voorganger “A Wasteland Companion” behoorlijk richting country neigde, haalde Ward zijn inspiratie dit keer onder andere uit de doowopmuziek van artiesten als The Platters en The Drifters.

2) “Visions of us on the land” verwijst op allerlei manieren naar de jaren zeventig van de vorige eeuw. In de eerste plaats naar de radiorock van bands als The Band en The Eagles, maar even goed naar de grote gebaren van Pink Floyd en zelfs de kitschpop van Michel Legrand en Ennio Morricone. En toch hoor je in de eerste plaats Damien Jurado.

3) “Hollowed” is een geduldig opgebouwd en verzorgd elektronisch album. Ital Tek (Alan Myson) gebruikt hier het dubstep-idioom in een filmische context en sluit zo aan bij de witch house en skweee van enkele jaren geleden.

4) Op Tim Heckers nieuwste staan de Arvo Pärt-achtige koorklanken van het Icelandic Choir Ensemble centraal. Zuivere menselijke stemmen zijn in een kat-en-muisspel met de allesverzengende autotune verwikkeld, wat een Lord of the Rings-achtig epos oplevert. “Love Stream” is een epische plaat, waarop Hecker zijn kunstje, of iets eerbiediger: zijn artistiek procedé beter dan ooit uitvoert.

5) Met Will Oldham alias Bonnie ‘Prince’ Billy nam met Bitchin Bajas het album “Epic Jammers and Fortunate Little Ditties” op. In het prachtige “Despair is Criminal”, weet Oldham, die de laatste jaren steeds meer als een ouwe zeur is gaan klinken, eindelijk weer eens te raken als in zijn beste jaren.

6) De geboren Cubaan Angel Rada bracht zijn jeugd in Venezuela door, maar vertrok naar München om muziek te studeren en komt daar in contact met Klaus Schulze en Kraftwerk. Zijn prachtige synth-epos “Panico a Las 5 A.M.” is de grootste ontdekking op de verzamelaar “Venezuela 70”.

7) Adrian Younge’s “Electronique Void: Black Noise” is gemaakt met analoge synthesizers en Younge verkent deze in al hun charme en mogelijkheden, maar ook hun nukken en beperkingen, en dat in een tijd waarin met de juiste software eigenlijk alles op muzikaal gebied mogelijk is. De plaat heeft hetzelfde live-in-de-studiogevoel als zijn voorgangers en is een eerbetoon aan pioniers als Dick Hyman en Raymond Scott.

8) “Selected Works 1982-1992” is, zoals de titel al doet vermoeden, een bloemlezing uit de talloze cassettes die The Tapes, alias de broers Giancarlo en Roberto Drago, in hun creatieve hoogtijdagen uitbrachten. Experimentele electronische muziek met een ambachtelijk tintje, die helemaal past in de huidige trend; denk bijvoorbeeld aan Pye Corner Audio.

9) DIIV‘s “Is The Is Are” is de beste gitaarplaat sinds “Frosting on the beater” van The Posies. Het verlangen om volledig op te gaan in de muziek weet Zachary Cole Smith met melancholische riffjes, sensueel stuwende ritmes en beheerst gierende feedback over te dragen op de luisteraar en dat maakt deze plaat tot een intense luistersensatie. Smiths muzikale invloeden liggen er duimendik op, maar dat hindert eigenlijk nergens, doordat het zo liefdevol gebeurt.

10)Scuba’s Fabric-mix is een met uiterste precisie in elkaar gepuzzeld mozaïek van beats en pieces, waarmee hij Richie Hawtin naar de kroon steekt. Aan het eind van een opwindende reis langs allerlei techno- en dubstepvarianten kiest hij voor een zachte landing met een naadloos ingenaaide, haast vergeten lounge-klassieker: de Cinematic Orchestra-remix van Les Gammas’ “Guauanco”.

11) “Tanbou Toujou Lou: Meringue, Kompa Kreyol, Vodou Jazz & Electric Folklore from Haiti 1960 – 1981” is een prachtige verzamelaar met opnames uit het straatarme land. Met het prachtig gedocumenteerde boekwerk steekt het nieuwe Ostinato-label marktleiders als SoulJazz en Analog Africa naar de kroon.

12) Voor “Indian Reggae”, knipte Afrobot, alias de Nederlandse producer Roeland Otten, een obscure Bollywood-track in 150 stukjes en plakte deze weer aan elkaar met als resultaat een van de beste dansvloerkraker van dit jaar.

13) Na ettelijke verzamelaars met highlife, afrobeat en afrorock, richt SoulJazz zich op “Nigeria Soul Fever” wat meer op disco en boogie; logisch, nu deze genres weer een opleving beleven. Zeker gezien de titel is deze plaat dus een wat vreemd, onevenwichtig geheel, maar met name de obscure, maar uiterst dansbare afrofunktracks “Enoviyin” van Colomach en “Nwaeze” van Jimmy Sherry & the Musik Agents maken de aanschaf toch het overwegen waard.

14) “Wokunyeya” van Gabelo, met zijn fluweelzachte refreintje, is zonder meer de fijnste ontdekking op de verzamelaar “Togo Soul 70” op het Franse Hot Casa-label: zo catchy en poppy dat het bijna Latijns-Amerikaans aandoet.

15) Op “Coming Home (Original Ghanaian Highlife & Afrobeat Classics 1967-1981)”, de driedubbele Pat Thomas-verzamel-lp, die Strut dit jaar uitbracht, valt heel wat te ontdekken, maar het werk dat hij opnam met de funkband Marijata steelt toch vooral de show. Briljante, uiterst dansbare tracks, kraakhelder opgenomen. “I Can Say” staat helaas alleen op de cd-uitgave.

16) Een van de mooiste uitgaven tijdens Record Store Day dit jaar was de verzamelaar “Wake Up You – The Rise and Fall of Nigerian Rock” met achttien nummers uit de periode 1972-1977, toen het land opkrabbelde na een hevige burgeroorlog. In de bijgevoegde 100 (!) pagina’s tellende paperback brengt musicoloog Uchenna Ikonne, bekend van zijn eerdere speurtocht naar William Onyeabor, aan de hand van talloze interviews de muzikale underground van die tijd in kaart.

17) Nicole ‘Lady’ Wray was achtergrondzangeres bij onder andere Miss Elliott en the Black Keys en maakte al enkele R&B-geörienteerde platen. Met haar geweldige single “Do It Again” schuift ze op richting de neo-soul van Amy Winehouse en Sharon Jones. Het is mij daarom een raadsel waarom ze dit jaar niet op grote schaal is doorgebroken.

18) “Space Echo – The Mystery Behind The Cosmic Sound Of Cabo Verde Finally Revealed!” is een zeer sterke verzamelaar exotische nuggets uit de periode 1978-1985, opgenomen door in Europa woonachtige Kaapverdianen. Twee hoogtepunten zijn het Braziliaans getinte “Po D’Terra” van João Cirilo en “Odio Sem Valor” van Pedrinho Xalé, beide briljant gearrangeerde popnummers, die nog steeds menig dansvloer op z’n kop kunnen zetten.

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!