MERRY MIXES (2) Maarten Buser

2016 was het jaar waarin veel van de oude helden van Maarten Buser – van jonge oude helden tot echt oude oude helden – met heel behoorlijk werk op de proppen kwamen.

Hoewel ik voor Gonzo (circus) hoofzakelijk over kunst schrijf, ben ik (eigenlijk niet eens zo heel) diep van binnen een muzieknerd. En die innerlijke nerd beleefde een goed 2016, waarin sterk werk verscheen in vrijwel al zijn favoriete smaken muziek.

2016 was het jaar waarin veel van de oude helden die ik volg – van jonge oude helden tot echt oude oude helden – met heel behoorlijk werk op de proppen kwamen. Hiphophelden Atmosphere, inventieve metalheads Deftones en elektronische-r&b-prins James Blake zaten weliswaar een eindje onder de kwaliteit van hun vorige worp, maar ze hebben ook ditmaal albums gemaakt die de concurrentie/navolgers overtreffen. Bovendien: ze bleven hun horizon verkennen, en dat is zeker niet altijd het geval met artiesten die al zolang meegaan als Atmosphere en Deftones. Verder: vitaal en imponerend werk van Eefje de Visser, A Tribe Called Quest en Nick Cave & the Bad Seeds, en een ouderwets goede en heerlijk compacte plaat van Underworld.

Qua verrassingen was het jaar toch iets minder, voor mij althans (het kan zijn dat ik niet goed heb gekeken). William Tylers ‘Modern Country’ (een titel die de inhoud perfect omschrijft) was zeker een ontdekking, maar viel net buiten de lijst. Ik had tot dit jaar niet van Tyler gehoord, noch van rapper Lushlife, die ditmaal samenwerkt met producers CSLSX. Wie denkt dat indierock en alternatieve hiphop mijlenver van elkaar liggen, moet ‘Ritualize’ zeker draaien. Andere verrassing: hoewel ik nooit met een boog om Beyoncé heb gelopen – zoals zoveel ‘serieuze muziekliefhebbers’ tot dit jaar wel deden – was ‘Lemonade’ een onverwacht intrigerende, ambitieuze plaat. Met wat meer diepgang, ambitie en kwaliteit had de plaat naast Kendrick Lamars ‘To Pimp a Butterfly’ en de laatste A Tribe Called Quest kunnen staan: eclectisch qua muziek, en met teksten die maatschappelijke thema’s aan persoonlijke worstelingen koppelen.

Hoeveel moois er ook is verschenen, de eerste plaats is toch echt voor Aesop Rock en zijn fascinerende ‘The Impossible Kid’. De met een enorm vocabulaire gezegende rapper klonk op eerdere platen vaak als een hiphopversie van de Franse surrealisten, maar nu laat hij zich van zijn kwetsbare kant zien op een behoorlijk persoonlijk album: over verstoorde familiebanden, zijn psychische problemen en over de dood van zijn beste vriend. Vorige platen leken vaak gekenmerkt te worden door tekstueel machtsvertoon, en onze held gooit er nog wel menig bizarre en verbazingwekkende regels uit. Tegelijkertijd is hij op tekstueel vlak coherenter en emotionerender dan ooit, en daarom zet hij grote stappen. Tel daarbij op dat de beats ontzettend goed in elkaar zitten en Aes heerlijk flowt. Prachtplaat.

Tot slot: een shoutout aan iedereen die net is afgevallen voor m’n top 10 (want het was een zware taak, die selectie maken): Rihanna, William Tyler, Leonard Cohen, Sin Fang, Drake, Kendrick Lamar, ook een buiging voor jullie!

1. Aesop Rock – The Impossible Kid
2. Nick Cave & the Bad Seeds – Skeleton Tree
3. A Tribe Called Quest – We Got It From Here… Thank You 4 Your Service
4. Eefje de Visser – Nachtlicht
5. Atmosphere – Fishing Blues
6. James Blake – The Colour in Anything
7. Lushlife & CSLSX – Ritualize
8. Beyoncé – Lemonade
9. Underworld – Barbara Barbara, We Face a Shining Future
10. Deftones – Gore

Luister de lijst hier:

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!