Sinds 2007 brengt Evan Caminiti ieder jaar wel minimaal een plaat uit. Hetzij met zijn maatje Jon Porras als het vermaarde duo Barn Owl, hetzij onder zijn eigen naam; of anders wel met een of ander project. Kenmerkend voor zijn muziek is de hang naar het ruimtelijke. Met lange, uitgesponnen en bewerkte gitaartonen tovert hij het ene na het andere landschap tevoorschijn. De laatste jaren is zijn interesse verschoven van de gitaar naar de synthesizer en naar hetgeen dit instrument allemaal vermag. Deze verschuiving begint zich steeds meer te uiten in het karakter van zijn muziek. De open vlakten zijn ingeruild voor claustrofobische ruimtes. Grotten, ondergrondse tunnels, verlaten warenhuizen, wellicht zelfs een benauwende ruimtesonde. Dat laatste lijkt extra treffend de muziek op ‘Meridian’ samen te vatten: buiten de opgeroepen nauwte klinkt een ogenschijnlijk enorme leegte door. Alsof Caminiti ons erop wil duiden dat wanneer we met de juiste aandacht luisteren naar de klanken die hij, met dezelfde nauwkeurige en bijna angstaanjagende aandacht voor ons heeft geproduceerd, we mogelijk een verlossing mogen ervaren. Voor het eerst klinkt zijn muziek hier en daar naar, een unheimisch gevoel opwekkend. Maar dan wel eentje die we tegelijkertijd omarmen, want het is verdomd vernuftig wat hij op ‘Meridian’ klaarspeelt. Dan naar Japan, waar Toru Ohara onder de noemer Naph met zijn tweede album ‘Estuary’ een plaat uit heeft gebracht die een stuk gemoedelijker klinkt. Ohara is een multi-instrumentalist en in die hoedoenigheid speelt hij vrijwel in zijn eentje (naast bijdragen van Tomoki Takeuchi op viool en Shinobu Nagao op flügelhorn) deze plaat vol met gitaar, bas, harmonica, flügelhorn, (elektrische) piano, een mini-Moog en veldopnames. Ondanks de veelvoud aan instrumenten is het minimalisme wat de klok slaat. Zeer lichte gitaaraanslagen met veel adempauze, wat kabbelend water hier en daar, een zacht blazen op de flügelhorn. Het luisteren naar ‘Estuary’ is als een wandeling door de velden in het Japan van regisseur Hayao Miyazaki. Een licht vervreemdende tocht die bol staat van verwondering. Muzikaal is het echter allemaal niet bijster interessant en regelmatig lijkt het alsof hetzelfde nummer opstaat. Een fijn niemendalletje, kortom.
