Meradiam

Labelbaas en platenwinkel- annex koffiehuisuitbater (Consouling Store In Gent) Mike heeft als rode draad voor de releases op zijn label: donker en dreigend. Door een paar onverwachte verschuivingen inzake verschijningsdata kregen we meteen een hele lading releases die perfect voldoen aan eerder genoemde criteria. Het gitzwarte Le Seul Element mag de spits afbijten. De eenzame Franse muzikant weigert zijn identiteit prijs te geven. Deze zelfbescherming maakt deel uit van zijn artistieke project en krijgt vorm in gitzwart beeld en dito geluid. Wazige kunstfoto’s in het boekje illustreren de nummers, die gaan van noisy ambient tot verstilde pianostukken. Elk van de zeven scènes stralen een anderswereldheid uit, bevolkt door angstaanjagende spoken en andere demonen die het op ons gestel hebben gemunt. Vroege Coil en Current 93 vormen net zo goed raakvlakken als het donkerste werk van Aiden Baker of de catalogus van Denovali. Donkere schoonheid in het zwartste zwart gehuld, stilte en afwezigheid gedrenkt in melancholische eenzaamheid. Een perfecte zomerplaat. Diederik Van Eetvelde kuist graag onze oren uit met Charnia (de postdronemetalplaat ‘Dageraad’ van vorig jaar blijft de moeite) maar gaat met zijn éénmandsproject Monnik eerder de kant op van een hermetisch sound vol drones en zwaar vervormd gitaargeluid. Hij kiest voor lange stukken die bijna toonbeelden worden van ascetische meditatie, of sjamanistisch aandoende ritualistische muziek. Twee voorbeelden sieren zijn schijfje, twee stukken (‘Vondeling’ en ‘Het Vlakke Land’) die als het ware in elkaar overlopen en een bijna religieuze sfeer oproepen. Laag op laag op laag worden ambient en drones met elkaar vermengd tot langgerekte tonen ontstaan die ons meetrekken in de duistere en bevreemdende wereld van Monnik. Onder de roepnaam, alhoewel, Ekca Liena gaat Daniel W J Mackenzie schuil, een man uit Brighton die zich graag onledig houdt met het creëren van experimentele soundscapes. Hij maakt tevens deel uit van Plurals en kruipt geregeld de studio in met zielsverwanten als bijvoorbeeld Talvihorros en Sphereluleus. Voor ‘Graduals’ keert hij terug naar de bron, naar de dromerige en atmosferische geluidstapijten van ‘Slow Music For Rapid Eye Movement’ (2008). Drones, gitaren, sfeer, ritme, noise en hier en daar een dynamisch klinkende opflakkering die ertoe verplichten de aandacht bij de muziek te houden. De zeven bewegingen zijn melancholisch qua sfeer, al zit er hier en daar een toets psychedelica in de mix, zijn ze doomy qua uitstraling en voor ‘s mans doen eigenlijk behoorlijk rechtlijnig. Zelf stelt hij dat deze plaat het antwoord is op ‘The Hallucinatory Crossworlds Between Delirium, Sadness And Loss’. Wie zijn wij om hem tegen te spreken. Of toch, aan de einder glimpt een snuifje groen, zoals het hoesje laat zien.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
LeSeulElement_Meradiam
geplaatst:
wo 21 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!