Memento Mori

Bij momenten lijkt het alsof de synthesizers van deze Antwerpenaar geroofd werden uit de vervallen grafkapel op de hoes van deze gelimiteerde (driehonderd exemplaren) mini-lp. Vintage en morbide dus, en daar hebben we nooit een probleem mee. De positie van vocalist (m/v/x) ligt altijd moeilijk bij Unidentified Man, en voor deze gelegenheid werd een ervaren huurling ingelijfd: François Ducarn, die hedendaagse darkwave adepten zeker kennen van zijn werk met Factice Factory. Zijn onderkoelde drietaligheid (Frans, Engels en Duits) kleurt perfect bij de minimale elektronica van Unidentified Man, die soms het gaspedaal dieper intrapt, richting EBM. We moeten nooit lang zoeken naar de Helden van de niet-identificeerbare, die ironisch genoeg wel zijn echte naam op de hoes vermeldt. Dansbare echo’s uit de begindagen van Absolute Body Control en Front 242 waaien ons tegemoet. Bij de titel ‘Klingelied’ denken we instinctief aan Kraftwerk, maar eens de muziek start, horen we de hit die Deutsch Amerikanische Freundschaft in 1981 vergat te maken. Unidentified Man erkent waar hij vandaan komt, en speelt subtiel humoristisch met zijn geschiedenis: we noteren pre-sets uit de tijd van Trio, en het futuristische stemeffect op ‘Sense Offender’ was wellicht in 1979 al verouderd. Behalve dat ze te kort duurt, zal je ons niet horen klagen over deze plaat. Bovendien wordt dit euvel ten dele opgevangen door de sterke digitale bonustrack ‘Acrylique’. We kennen ze maar al te goed, synthesizerfanaten die prompt op zoek gaan naar de gearlist bij elke lp die ze in handen gestopt krijgen.

Bij eenmansproject Club Mayz staat hij achteraan linksonder, en er staat fijn gerief te blinken: Korg, Minimoog enzovoort. Dit onthult veel over het tijdgewricht dat Matthias Yzebaert inspireert, al laat hij zich niet zomaar in één hokje stoppen. Minimale elektronica en darkwave geven evengoed present als Italo-disco, melancholische electro-pop, of soundtrackachtige introspecties. Ook wanneer Club Mayz vocalen gebruikt, is de betraande blik richting navel gericht. Titels als ‘Farewell Track’, ‘The Mask Of Sorrow’ of ‘Souvenir Wounds’ geven aan wat er door de man zijn hoofd spookt als hij ’s nachts achter zijn keyboards kruipt. Precies door deze combinatie, wordt onder andere John Maus terecht geciteerd als invloed. In elk geval is dit derde gelimiteerde (driehonderd stuks) album (en eerste vinyl) zowel naar vorm, verpakking als inhoud, de beste manier om met de nachtwereld van deze getalenteerde Gentenaar kennis te maken.

tekst:
Peter Vercauteren
beeld:
UnidentifiedManChr_MementoMori
geplaatst:
wo 9 feb 2022

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!