Er komt bij het Noorse Rune Grammofon label nogal wat voorbij aan vreemde muziek. En steeds weer duiken nieuwe interessante muzikanten op, die met iets geheel eigens komen of juist gebruik maken van voorgaande lichtingen of oudgedienden. Bij het album ‘Melody Of A Muddled Mason’ draait het allemaal om Jono El Grande oftewel Jon Andreas Håtun (1973), zanger, gitarist, keyboardspeler, grappenmaker en al heel, heel lang meedraaiend bij Rune Grammofon. Elke noot bij hem ademt Frank Zappa en Captain Beefheart, en bands als Magma en Gentle Giant zijn ook niet ongemerkt aan de ‘neo-dada’ artiest voorbij gegaan. Complexe, orkestrale muziek dus, verweven met rock en raadsels – of andersom. Dat gaat trouwens niet vergezeld van zoveel humor als bij de grote voorbeelden, bij Jono El Grande is het allemaal ietwat serieus, maar gelukkig toch nog wel redelijk ontspannen. Het muzikale vakmanschap en een goed gevoel lijken voorop te staan. Ondertussen neemt hij wel mooi een trits jong/jonger talent mee, zodat deze vorm van progrock/avant-garde nog wel even door zal sudderen in het barre Noorden.

Dit artikel verscheen eerder in GC #131.