Red Stars Over Tokyo doet het lekker andersom. Debuteren met een full album en remixplaten uitbrengen, loopt allesbehalve in een chronologische volgorde. Een soort spanning opbouwen en verleiden zonder al te veel willen blootgeven. Melody Attack is een slome danceplaat. Het ritme ontnomen, volledig gedissecteerd en afgespeeld op een met uitsterven bedreigde bandopnemer. De plaat kruipt als een door stop-motion getriggerde teerdruppel. Dik, visceus en traag. Tracks lopen in elkaar over. Genres overspoelen elkaar met slechts één constante. Het is elektronisch en het was nooit echt bedoeld om op te dansen. Melody Attack houdt de benen stijf en strijdt volledig in je hoofd. De plaat barst van analoge arpeggios en aanzwellende loops, grooves die van geen ophouden weten en dan weer het begin niet vinden. Red Stars Over Tokyo gunt elke track zijn eigen schittering. Een eigen balans en ruimte die als aan klein partikel in het grote geheel afzonderlijk en in groep zijn bestaan vindt. Het is een genremengeling van jewelste waarin hoofdzakelijk krautrock en techno vermengd wordt met andere ultravertraagde post-hedonistische hoofdpijnstampers. At The End Of August tsjirpt en danst. The Night Shines In Your Face ontvoert je naar de sterrenhemel terwijl Girls From Pyongyang klinkt alsof Fuck Buttons door een enorm door Lee Gamble-vertragende mangel werden gehaald. Denk Pye Corner Audio met een minder ver teruggrijpende nostalgische terugblik. Maar het is ook Red Stars Over Tokyo in zijn beste doen. Terwijl hij voorheen op zijn eps wat houvast en eenheid miste, heeft hij met Melody Attack een plaat, die heerlijk tot zijn recht komt in een totale, dagenlang herhalende luisterbeurt maar, ook in hapklare brokken warme schoonheid oplevert.
