De nieuwste plaat van pianist en componist Guus Janssen heet ‘Meeting Points’. En dat is precies wat de negen stukken zijn. Het zijn punten waarin een verscheiden groep musici - onder andere en in verschillende constellaties Wolter Wierbos, Michael Moore, Lee Konitz, Wim Janssen, Ernst Glerum, Oene van Geel en Han Bennink - elkaar en Janssen ontmoeten in zijn muziek. Op een deun na, ‘Peer’s Counting Song’, dat is van Misha Mengelberg. Een soort ballad op zijn Misha’s vol speelse melancholie. Of melancholische speelsheid, zo je wil. Zo verscheiden als de musici, zo verscheiden is de plaat. Elk van de negen stukken biedt een andere versie van Janssen; als een muzikale Pessoa verschiet hij per en binnen elk stuk van kleur. Maar telkens onmiskenbaar Janssen. De cd omvat zo’n vijfentwintig jaar werk uit het oeuvre van Janssen. De oudste opnamen komen uit 1989, de nieuwste uit 2014. In die tijdspanne boet Janssen niet in aan virtuositeit en inventiviteit. Hij laveert net zo makkelijke binnen de hardere, recentere improvisaties van ‘Pogo 1’ en ‘Pogo 2’ uit 2012, als in het titelnummer met Lee Konitz uit 1999 dat rustig wringt en swingt. De verscheidenheid die Janssen op deze cd tentoonspreidt, is groots en doet verlangen naar meer.
