De overzichtsbox ’80 Aching Orphans ~ 45 Years Of the Residents’ zit nog vers in ons geheugen. Dat houdt Cherry Red niet tegen om nu ook het eerste en derde album dat The Residents, uit San Francisco, maakten, opnieuw uit te brengen. Beiden zitten in een luxe verpakking en bevatten behalve het originele album ook nog een heel stel extra’s, waarvan het merendeel dan ook nog eens nooit eerder werd uitgebracht. Iedereen die de band een beetje kent, weet dat ze altijd enig mysterie rondom zich heen hebben geweven. Zo ontbreekt het tweede album, ‘Not Available’, omdat ze eerst helemaal wilden vergeten hoe de nummers van die plaat klonken, alvorens ze mocht worden uitgebracht. Al trokken ze er zich een paar jaar later al niets meer van aan, en verscheen de plaat alsnog in 1978. Maar eerst was er ‘Meet The Residents’, dat alleen al vanwege de hoes controversieel was: The Beatles met vampiertanden en scheel kijkend. De plaat verscheen voor het eerst in 1974 en is nog steeds een soort blauwdruk van wat The Residents zouden doen. Opener ‘Boots’ is compleet overstuurde gekte, terwijl verderop relatief toegankelijke Residents-klassiekers als ‘Smelly Tongues’, ‘Infant Tango’ en ‘Seasoned Greetings’ prijken. Na wat geharrewar met platenmaatschappijen verwierf The Cryptic Corporation alle rechten op dit debuut, waarna het in 1977 een nieuwe mix kreeg toegemeten. Beide versies staan op deze heruitgave, waarop verder ook de geniale ‘Santa Dog’ ep uit 1972, die toen als een soort verzamel-ep uitkwam met vier nummers zogenaamd door verschillende obscure bands ingeblikt. Daarbovenop krijgen we nog twintig niet eerder uitgebrachte stukken, waarvan een deel andere versies zijn van songs op ‘Meet The Residents’ en de rest uit de uitgebreide cassettearchieven van The Residents, die hun volle medewerking verlenen aan deze heruitgaves, komen. ‘Third Reich ‘N Roll’ uit 1976 is misschien wel het beroemdste album van The Residents, waar de band twee nummers presenteert die putten uit de populaire muziek van de jaren 1960. Die muziek, uit het hoofd gebracht en dus soms behoorlijk afwijkend, wordt respectloos verhaspeld, gesampeld, van cut-ups voorzien en door de mangel gehaald op behoorlijk geniale wijze. De single ‘Satisfaction/Loser≅Weed’ blijft een klassieker. De dubbel-cd bevat verder nog een resem niet eerder uitgebrachte capriolen, liveversies van een stel nummers maar vooral de een half uur durende show ‘The ‘Oh Mummy’ Show’ uit 1976, waar de theatrale kwaliteiten die The Residents later groot zouden maken, al duidelijk zijn te horen. Dit is niet zomaar een concert, maar een vrolijke chaos waarin, als je goed luistert, een aantal songs zijn te herkennen. Het is de voorbode van de minitieus voorbereide liveshows van latere jaren, terwijl ze hier gaan voor het pure zelfamusement. Meer van dit soort uitgebreide heruitgaves komen er later dit jaar aan. Als ze allemaal zo interessant zijn als deze twee, zijn ze zeer welkom.
