De mensheid heeft een moment bereikt waarop het tijd is de grenzen van het mogelijke te doorbreken om op zoek te gaan naar het onbekende. Dat is de filosofie van het Amerikaanse Lazer Crystal, bestaande uit ‘drie mensen en verscheidene mechanismen’, en het is hun missie om deze zoektocht te vertalen naar muziek. Wat betekent dat voor debuutalbum MCMLXXX? Het album klinkt niet zozeer als toekomstmuziek, maar staat bol van referenties naar de muzikale ontdekkingstochten van elektro pioniers. De vervormde vocalen met ondefinieerbare teksten houden het midden tussen Gary Numan (‘Lame Duck’) en Kraftwerk (‘Hot Pink BMX’). Met het openingsnummer ‘Lipp Service’ haalt Lazer Crystal de meest hysterische synthesizerdeuntjes uit de kast en stuiter je de plaat binnen. Na de eerste tracks volgen meer gebalanceerde nummers en lijkt de synthesizer minder op zichzelf te staan, wat mijn lichte allergie op tijd de kop indrukt. Sterker nog, het album blijkt luister- én dansbaar. Lazer Crystal is niet blijven hangen in het experiment maar heeft tien hapklare songs geproduceerd, die ook afzonderlijk overeind blijven. Alle nummers verkennen op hun eigen manier de grenzen van de elektronische muziek, met behoud van een snelle, catchy beat, mede mogelijk gemaakt door een drummer met polsslag. Op die manier doet Lazer Crystal misschien niet iets geheel nieuws, zoals hun missie doet vermoeden. Maar met MCMLXXX slaagt Lazer Crystal er wel in de experimenten van de jaren 1970 en 1980 over te hevelen naar het hier en nu, én naar het straks.