Het is best bijzonder dat Matthew Collings niet eerder officieel is voorgesteld. De componist, performer en producer onderzoekt met eigen technologie de interactie tussen handeling en geluid. Afgelopen jaar werkte hij aan boeiende projecten, waaronder ‘Silence is a Rhythm too’ en ‘Requiem for Edward Snowden’.

Al jaren maakt hij, op dit moment vanuit Edinburgh, gebruik van een breed scala aan technologische mogelijkheden voor het produceren van zijn geluid. De manier waarop hij geluid bewerkt en vertraagt met zelf ontwikkelde software of aangepaste versterkers maakt het effect tijdens een performance bijna raadselachtig: ik zie hem toch gitaar spelen, waarom hoor ik dan nu geen gitaar?
Zes jaar lang maakte hij in IJsland muziek, vooral onder de naam Sketches for Albinos. Dit jaar nog is er van ongepubliceerd materiaal uit die tijd een fotoboek-uitgave uitgebracht onder de titel Fireworks and the Dead City Radio. De focus ligt nu echter vooral op het project onder zijn eigen naam Matthew Collings. Op dat gebied gebeurt er dit jaar gelukkig ook heel veel. Ruim een jaar geleden presenteerde hij bij Denovali Records Splintered Instruments. Een album dat door Ben Frost is geproduceerd, die hij nog kent uit zijn tijd in IJsland. Dit jaar werd het opgevolgd door Silence is a Rhythm too (2014). Een plaat met ook neoklassieke arrangementen, maar minder ruimte voor melodie dan in zijn vorige plaat en zeker minder lyrisch dan zijn werk onder de naam Sketches for Albinos. Een oprecht onderzoek naar noise en stilte, grove ritmes, technologische mogelijkheden en het kraken van akoestische instrumenten. Collings gebruikt technologie zeer bewust ten gunste van zijn muziek en composities, maar zijn verhouding is niet alleen praktisch.

Snowden

Dat komt onder andere naar voren in een geheel nieuw project waaraan hij het afgelopen jaar werkte. Een project waarbij hij vanaf de conceptie samenwerkte met een visueel kunstenaar, iets wat hij normaal gesproken liever niet doet. Het resultaat van een jaar werken, vooral genspireerd door visueel materiaal: Requiem for Edward Snowden. Matthew Collings is het type elektronische muzikant dat de techniek kent en zich heel bewust is van het soort onbeschermde communicatie dat is vervlochten met het dagelijks leven. Hij kan zich daadwerkelijk opwinden over dergelijke ontwikkelingen. Het gebrek aan de mogelijkheid tot privacy wordt in dit werk verkend via een combinatie van elektronisch geluid, akoestische instrumenten en live vormgegeven beelden. Het is in zijn eigen woorden het meest ambitieuze werk dat hij ooit heeft ondernomen als het gaat om de schaal, duur, complexiteit en instrumentatie. Een live performance met vijf mensen, inclusief visueel kunstenaar Jules Rawlinson, een klarinettist, strijkers en elektronische geluidsbewerking. Het werken in een dergelijke groep is volgens Collings, zeker wanneer er gewerkt wordt met technologie, heel uitdagend. Het succes zit er volgens hem naast hard werk, en een beetje geluk, in het bereiken van een broos evenwicht tussen de verschillende benaderingen van traditionele instrumenten (of klassieke muziek) en de klank van het geproduceerde geluid. In Edinburgh waren de kaartjes voor de voorstelling in november geheel uitverkocht. Men is benieuwd wat Matthew Collings doet. Dat is goed om te merken, en dat terwijl hij daarnaast nog zoveel meer doet (zoals onder andere Graveyard Tapes). Na Collings bijzonder productieve jaar lijkt die interesse niet meer dan logisch.

Dit artikel verscheen eerder in GC #125.

Discografie