De Duitsers van Lay Down Rotten zien er op hun fotos lekker agressief uit. Als tuinkabouters eigenlijk, omdat hun baarden, zeker van frontman Jost Kleinert, uitnodigen er een ferme ruk aan te geven. ‘Ware gij wit, gij leek op de Kerstman, of een gelijksoortig geilig man, met zijn lederen broekie an’. Soit, niet iedereen snapt de grap van de g en de h en niet iedereen is een West-Vlaming. De verrotte, platgeslagen heren lieten drie jaar voorbijgaan sinds hun vorige album. In de tussentijd kwam Daniel Kensington Reifert de rangen versterken. Die gitarist heeft aardig wat imposante riffs in zijn lijf, waardoor Mask Of Malice een vette deathmetalplaat is geworden. Het tempo is hoog, de agressie klinkt oprecht, de songs beuken erop los. En of god onze vader en schepper het er nu mee eens is of niet, of hij zijn gebedje nu kreeg of niet, rotten zullen we toch. En dan kan je net zo goed A Darker Shade Of Hatred op je plaat zetten, of Swallow The Bitterness. En zelfs The Devil Grins, want je hebt niets te vrezen. Niets doet ertoe, beuken zullen we ten allen prijze. De grunt zit goed, de riffs ook, elke song zit als gegoten aan ons lijf dat op barsten staat -van de opgekropte frustraties. Lay Down Rotten heeft al een reeks albums gemaakt die we niet eerder luisterden – de massa death metal releases is al jaren niet meer te volgen in zijn massale aanbod, maar we gaan zeker op zoek naar eerder werk van deze moffen. En dat wil hier wel wat zeggen, wegens death metal genoeg in onze rekken. Maar voor dit soort uitstekende doodsplaatjes gooien we met plezier een paar andere platen richting rochelkelder.
