Mareridt

Amalie Bruun, de echte naam van de Deense schone Myrkur, zette zich meteen op de kaart met haar debuut ‘M’ uit 2015. Sindsdien is dit one-woman black metalproject uitgegroeid tot een project dat veel verder gaat dan wat in black metal, in al zijn geledingen, wordt gemaakt. Ze componeert haar eigen nummers, ging in zee met een koor, bespeelt een amalgaam aan instrumenten, waaronder uiteraard de gitaar maar ook traditionele Scandinavische instrumenten zoals de nyckelharpa (een oude Zweedse harp). Op onregelmatige tijdstippen post Myrkur filmpjes terwijl ze ergens in een woud of aan stromend water een traditionele folksong speelt, gebracht op de nyckelharpa of op een kulning (een oud instrument om de kuddes uit de bergen terug te roepen of om roofdieren af te schrikken). De harpij, zo ziet ze er namelijk soms uit of dat gevoel wekt Bruun toch op, keert alsmaar meer terug naar de roots van de Scandinavische folklore, naar de oer-religies, naar Moeder Natuur, en balanceert tussen donker en licht, tussen black metal en etherisch klinkende folk. Randall Dunn, die eerder werkte met Earth, Wolves In The Throne Room en Sunno))), produceerde de plaat en Chelsea Wolfe speelt mee op ‘Funeral’. ‘Mareridt’ (nachtmerrie) bevat elf nummers waar hier en daar nog steeds wordt terug gegrepen naar black metal (‘Måneblôt’), maar ze klinkt soms net zo goed als een Kate Bush-heks (‘Crown’) of als een folkie met gitzwarte gedachten. Myrkur zingt tevens in meerdere talen, wat de vervreemding die de plaat oproept, nog een extra duwtje geeft. Een heel stel gasten vervoegt haar, waaronder Aaron Weaver (Wolves In The Throne Room). Waar ‘M’ al indruk maakte, zet de Noorse multi-instrumentalist (ook viool, mandola, folkdrums) op ‘Mareridt’ haar klasse nog eens extra in de verf.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Myrkur_Mareridt
geplaatst:
zo 13 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!