‘Mappa mundi’ is de algemene term voor wereldkaarten uit de middeleeuwen, een tijd waarin het afbeelden van de wereld voor een groot deel uit giswerk bestond. Inclusief het Hof van Eden en aan de randen de waarschuwing ‘here be monsters’. drøne, het project van Mike Harding (een van de bazen van het Touch-label) en Mark van Hoen (Locust), proberen op hun nieuwe album de verwarring en machteloosheid van de moderne mens te midden van een overdaad aan signalen in kaart te brengen. ‘Mappa mundi’ is inderdaad wat de titel suggereert: een kaart van een gebied, gemaakt zonder de technische mogelijkheden of de kennis om volledig te begrijpen wat er wordt afgebeeld. Geluiden die een indruk geven, zonder zeker te zijn. Gestamp van wat een fabriek zou kunnen zijn, suizende en krakende geluiden van een lange golf radio, net niet herkenbaar. Iets wat klinkt als wind, of is het airco? Een scanner die klinkt als het ruisen van de zee, een paar Arabische woorden door de ether, een paar zinnen Russisch. Talloze verre stemmen via een gedempte luidspreker, en brom in alle toonaarden. Muzikaal is het maar nauwelijks, waarmee ‘Mappa mundi’ het pad vervolgt dat Harding en Van Hoen na de rafelende, zwaarmoedige, maar zeker ook muzikale dronescapes op het debuut ‘Reversing Into The Future’ (2016) inzette. Want op de tweede plaat, ‘A Perfect Blind’ (uit april dit jaar) kwamen de omgevingsgeluiden al meer op de voorgrond, die ze op deze nieuwe langspeler inmiddels helemaal opeisen. Als er nog ergens een synth inzit, dan verschuilt hij zich diep in de mix. De plaat werkt het best als achtergrond, zodat de signalen half ongehoord naar binnen sijpelen – mocht u daar niet al genoeg van hebben in het dagelijks leven.
