Mantis
In de haast eindeloze stroom jonge, Belgische lawaaibands komt nu het Limburgse trio Mantis boven water met hun titelloze debuut. Dat album is trouwens de eerste release op het piepjonge Gentse label Wervel Records.
Op dat instrumentale debuut mengt het drietal uit Maaseik elementen uit klassieke postrock, stoner, metal en noise tot een eigen geheel. Zelf noemen ze dat geheel pogojazz. Over die muzikale mengvorm, het zoeken van het juiste muzikale spoor, de serieuze voorbereiding van optredens en het fijne artwork van dat debuut spraken we met bassist Filip Tyskens in een café. Gedurende dat gesprek draaide het meisje achter de toog ‘Grace’ van Jeff Buckley. Het muzikale contrast met de muziek van Mantis kon niet groter zijn.
Spoorzoeken
Tyskens vormt de band samen gitarist Thomas Francot en drummer Ruben Vandael. Samen vormen ze dus een klassieke triorockbezetting. “Samen met Thomas wilde ik al lang iets doen met zware noise. Toen we de eerste keer gingen repeteren wilde ik het direct goed doen en haalden we er Ruben bij als drummer. Op die eerste repetitie gingen we jammen en was er direct een klik, we hadden direct twee nummers klaar. We hebben nog een tijd gerepeteerd met een vierde man. Hoe goed die ook was, we zijn toch met zijn drieën verdergegaan. We brengen alle drie onze achtergrond mee. Alle drie houden we van harde muziek, maar wel van verschillende genres. Zelf houd ik van bands als Lightning Bolt, Thomas komt uit de stoner en Ruben houdt meer van klassieke postrock. Maar die grenzen vervagen als we samenspelen. Die mengeling is interessant voor ons.”
Muziek evolueert constant en bands combineren voortdurend genres om tot nieuwe mengvormen te komen. “Zelf luister ik naar veel verschillende dingen. Maar ik ben in muziek altijd op zoek naar iets extra’s. Als je naar veel verschillende dingen luistert, ga je dat zelf ook willen doen. Omdat er veel bands zijn die iets speciaals doen, ga je zelf ook speciale dingen willen mengen in je eigen geluid. We zijn nog altijd op zoek naar ons eigen muzikale spoor. Eén van de nummers op onze plaat, ‘Punch You in the Dick with Your Selfie Stick’, was een soort doorbraak. Dat was het moment waarop we dachten: daar kunnen we verder mee. In dat nummer zit een soort groove, iets dansbaars. En toch is het ook nog heavy, vandaar onze omschrijving pogojazz.”
Tijdens de repetities van de band wordt er veel gejamd om tot dat eigen geluid te komen. “We beginnen altijd met jammen. Als daar iets cools uitkomt, werken we dat verder uit. Van de nummers die we nu al hebben bestaan er uiteindelijk verschillende versies. Soms lukt het nog niet om die stukjes in te passen in een nummer. Zo is er één riffje van Thomas dat hij altijd speelt, maar nog niet gebruikt kan worden. Ooit gaat dat lukken.”
Washok
Er is momenteel een golf van jonge, Belgische bands die ervoor kiezen hun eigen ding te doen en lawaai te maken. Lawaai in de goede zin van het woord. “We spelen vaak samen met dat soort bands, en er wordt dan al snel gezegd dat er een scene is, maar die scene past gewoon in een washok. Belangrijk is gewoon dat we allemaal onze zin doen. Om het geluid van onze plaat live over te brengen repeteren we ons kapot. Optredens moeten een geheel zijn, daar kruipt veel werk in. We repeteren altijd de set en dan veranderen we dingen die we tijdens het vorige optreden niet goed vonden gaan. Er is wel ruimte voor jams in shows, maar we willen die vooral heel strak krijgen.”
Het album verscheen op het piepjonge Wervel Records. Het is de eerste release op dat label. “Jens van Wervel vroeg mij eens wat ik van een label verwacht. En toen ik de verwachtingen vertelde bleek dat overeen te komen wat hij wilde doen. Ze koppelen bijvoorbeeld een band aan een grafisch ontwerper om de cover te maken, zij regelen een releaseshow per provincie, ze maken elke plaat met de hand. De DIY-gedachte die daarachter zit vind ik belangrijk.”
Reacties