Magdalene

Het heeft even geduurd voordat FKA twigs haar tweede album uitbracht. ‘LP1’ (2014) had op het eerste gezicht veel te maken met iemand als The Weeknd door de combinatie van sensuele r&b en kille elektronica, maar waar haar collega steeds gladder werd, klonk FKA Twigs veel fragmentarischer en avontuurlijker. Het langverwachte ‘Magdalene’ klinkt de eerste paar luisterbeurten alsof ze nog een stapje verder gaat, met industriële en trapinvloeden en collageachtige bijgeluiden. Al snel blijkt FKA Twigs richting traditionelere (door piano begeleide) singer-songwriters te zijn gekropen, met een niet te missen verwijzing naar Kate Bush. Het belangrijkste referentiepunt is echter Tori Amos (natuurlijk ook een soort dochter van Bush), wier invloed duidelijk te horen is op albumhoogtepunten als ‘Fallen Alien’ –van theatraal kwetsbaar tot vinnig en agressief–, en de hartverscheurende afsluitende pianoballade ‘Cellophane’. Net als James Blake of Sampha is FKA Twigs er goed in om de gangbaarst klinkende liedjes een vervreemdende twist te geven. Met r&b heeft het soms nog maar weinig te maken, waardoor een op zich fraai nummer als ‘Holy Terrain’ (waar Beyoncé ook wel raad mee had geweten) toch een buitenbeentje wordt. ‘Magdalene’ raakt daardoor een beetje versplinterd en weet niet constant grote indruk te maken, maar een sterk album is het zeker.

tekst:
Maarten Buser
beeld:
FKATwigs_MAGDALENE
geplaatst:
za 10 apr 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!