Madares

Het Duitse Ant-Zen blijft nieuwe namen aantrekken om het label spannend, verrassend en relevant te houden. Met Blakk Harbor introduceert labelbaas Stefan Alt de zoveelste frisse loot aan zijn immer uitdijende catalogus; en het is meteen ook het debuut onder die vlag van de Griekse, in Berlijn residerende producer Angelos Liaros. (Als Mobthrow bracht hij twee albums uit op Ad Noiseam; een debutant is hij dus niet.) Op ‘Madares’ (genoemd naar het Lefka Ori gebergte in Kreta) werkt hij voornamelijk met traditionele Kretenzische folkinstrumenten zoals de luit en Griekse doedelzak, aangevuld met andere etnische instrumenten zoals Tibetaanse klankschalen en gongs. Die bewerkt hij vervolgens met onder andere modulaire synths. Net zoals bij Muslimgauze ligt de nadruk vaak op sjamanistische en tribale percussie en dat tilt de mix van dark ambient en drones naar interessante gebieden zoals in het bezwerende en toepasselijk getitelde ‘Sacred Grounds’. Door oud met nieuw te vermengen; tradities met moderniteit; en het spirituele met het seculiere slaagt Liaros erin om op verschillende niveaus bruggen te bouwen. Hiermee scoort hij met vlag en wimpel waar labelgenoot Siamgda bijvoorbeeld, die gelijkaardige dingen probeerde, de Tibetaanse mist in ging.

Subskan is het alter ego van Jean-Marc Polet en met ‘Drawback’ is hij toe aan zijn derde album. Zijn debuut, op Mirex, verscheen in 2004 op het hoogtepunt van de breakcore periode. In 2017 was er ‘Ambidextrous Asylums’ waarop hij IDM deed rijmen op ambient en licht-industriële elektronica. ‘Drawback’ opent met kosmisch getinte elektro, alsof we samen met Klaus Schulze in een ruimtesonde klimmen. Vanaf dan waaiert het alle mogelijke richtingen uit. ‘Frozen Embryos’ bijvoorbeeld etaleert ’s mans fascinatie voor digitale glitches; terwijl in ‘Incisal Thumps’ dark ambient een hypnotiserend industrieel kleedje krijgt aangemeten. ‘Full-Term Evocator” rammelt en klingelt aan alle kanten en is een (ingehouden) terugkeer naar dat breakcore verleden. Polet wil niet echt kiezen en precies die afwisseling in stijlen houdt de aandacht enigszins vast, maar tegelijkertijd moet hij oppassen om niet tussen wal en schip te vallen.

Hypnoskull behoort stilaan tot het meubilair van Ant-Zen. Hij was er niet alleen bij vanaf de vroegste jaren; de sound van Belg Patrick Stevens staat zowat symbool voor de missie van het label. En dat is nog steeds technoïde industriële elektronica. Denk daarbij vooral aan héél veel distortion, noise, voortdenderende ritmes en in het geval van Hypnoskull wel een of ander thema waarover hij zich kwaad maakt. Enkele maanden geleden was hij zonder meer een van de afgemeten hoogtepunten op de tiende en laatste editie van Maschinenfest; net omwille van het feit dat hij zich niet graag in een vakje laat duwen. Ook op het podium toen niet. Door multidisciplinair (dansers en figuranten) én interactief (met publiek) te werk te gaan stak hij met kop en schouders boven de concurrentie. ‘The Manichaean Consciousness’ doet dat niét. Daarvoor is het soms allemaal wat te vermoeiend. Bovendien weten we ondertussen wel wat te verwachten. In stukken gehakt bieden de veertien tracks voldoende spanning; in zijn geheel is het echt wel te veel van het goede. Niettemin handhaaft Stevens ook met zijn zoveelste album nog steeds zijn prominente rol op Ant-Zen.

tekst:
Serge De Pauw
beeld:
BlakkHarbor_Madares
geplaatst:
wo 19 jan 2022

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!