Onder de artiestennaam Machinist timmert afgestudeerd architect Zeno van den Broek stilletjes aan de weg. Gewapend met zijn laptop speelt hij met zijn pure geluiden in op de ruimte tussen de bron van het geluid en de toeschouwer.

Onze perceptie van muziek is gekleurd door een grammatica die wij van kinds af aan krijgen opgelegd. vertelt Zeno. De melodie en harmonie van een compositie alsmede de klankkleur en de enveloppe van geluid brengen elk een bepaalde atmosfeer met zich mee. De kunst te voldoen of niet te voldoen aan de verwachtingen is voor Zeno een keuze die hij niet wil maken.

Hij gelooft dat waardering van muziek niet in de emotie zit die zij oproept, maar in de ervaring over ruimte en tijd. Om die reden bestaat zijn muziek uit onbewerkte pure sinustonen, geluidsgolven die zich regelmatig verspreiden, afkomstig uit zijn laptop.

Een optreden van Machinist is een eenmalig en niet herhaalbare ruimtelijke ingreep. Een dergelijke improvisatie is afhankelijk van de vorm van de ruimte waarin het concert plaatsvindt. Sinustonen die op de wanden, inrichting en toeschouwers weerkaatsen en daardoor zowel constructief als destructief met elkaar interfereren. Hierdoor is op elk moment, op elke plek in de ruimte net iets anders te horen. Het gebruik van de ruimte is op deze manier analoog aan de resonantie van een toon in de klankkast van een snaarinstrument.

De Machinist gebruikt de ruimte als medium om zijn uiteindelijke geluid te vormen. Op de vraag of een opname van een dergelijke ingreep eigenlijk niet paradoxaal is, reageert Zeno met een grijns: Eerder metafysisch.

Dit artikel verscheen eerder in GC #115.

Discografie