Machine To Machine

Ik leerde Ricardo Donoso kennen met ‘Progress Chance’ (2011) en ‘Assimilating The Shadow’ (2012), platen vol subtiel pulserende synthesizers die je als luisteraar in stasis vingen en hielden. Drie jaar later, en de man zijn sound is bijna onherkenbaar veranderd. Vorig jaar was er de melancholische ambient van ‘A Song For Echo, eerder dit jaar ‘Saravá Exu’, een plaat vol dreiging en noise, en nu ‘Machine To Machine’, met weer een ander geluid. De plaat opent nog wel met dezelfde dramatische toon als ‘Saravá Exu’, maar snel daarna keert er iets terug van die pulserende klanken van de eerdere platen. Borrelende tonen en arpeggio’s dus, maar Donoso creëert er een constante spanning mee, alsof er iets net onder het oppervlak tot uitbarsting wil komen. Dat gebeurt nooit, maar hij past soms mooie wendingen in het geluidsbeeld toe, die een zelfde effect hebben. De hele plaat is veel melodischer dan ‘Saravá Exu’, en ondanks dat Donoso er bijna twee jaar aan gewerkt heeft, voelt het geheel als een eenheid. Hij heeft een soort trademark-geluid ontwikkeld, dat ook in de meer abstracte nummers doorklinkt, en daarnaast is de opbouw van de plaat goed, met een aantal rustpunten, die vaak als valse stilte voor een volgende dreiging blijken te dienen. Hoewel er vrijwel nooit een echte beat in zit, heeft het geluid soms iets van Voices From The Lake, met de sfeer van Alessandro Cortini. We durven niet te voorspellen hoe Donoso’s volgende opus gaat klinken, maar voor nu zijn we meer dan tevreden met ‘Machine To Machine’.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
Ricardo_Donoso_Machine_To_Machine
geplaatst:
wo 31 okt 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!